Andvari - 01.01.1957, Blaðsíða 22

18
J. Eyþórsson
ANDVAHI
um norðlenzka hesta. Sigurður var gamall bekkjarbróðir Pálma og
góðvinur frá skólaárum. Hygg ég honum hafi þótt hvort tveggja
góð skemmtun að rifja upp gömul kynni við Sigurð og baldna
fola. f ferðum með Pálma voru oft þeir Steindór Steindórsson
grasafræðingur, Magnús Björnsson fuglafræðingur og Finnur
Jónsson listmálari.
Sumt af dagbókum Pálma er hreinskrifað og svo vandlega
frá gengið, að vel mætti birta án þcss að breyta stafkrók. Aðrar
eru aðeins drög og minnisgreinar, sem engmn er fært að nota
til hlítar nema höfundi. Það var ósk Pálma og von, að hann
gæti að lokum fengið starfshvíld og haldið heilsu til þess að
vinna úr þeim efnivið, er hann hafði dregið að sér í aldarfjórðung-
Því miður auðnaðist það ekki. — En náttúrulýsingar Pálma, þasr
sem liann hefur látið frá sér fara, eru margar svo snjallar og
orðhagar, að fáir eða engir hafa betur gert. Þær eru gerða af
kunnáttu fræðimanns, lirifningu listamanns og óvenjulegu valdi
yfir móðurmáli. Hið sama gildir velflest sem Pálmi ritaði. Sögur
sagði hann flestum bclur, enda voru útvarpsþættir hans vinsælh
lijá alþjóð manna en flest annað talað orð á þcim vettvangi.
Um íslenzka tungu og tök Pálma á henni má vel vitna til
þess, er sagt var um Grím Thomsen (Andvari 23., ár):
„Ströng málfræðisleg og bókstafleg þekking hans á málinu
var ekki meiri en almennt gerist, . . . en hann liafði aðra þekkingu
á málinu, sem mörgum af þeim svonefndu ströngu málfræðing'
um er alveg fyrirmunað, . . . og það var þekking hans á og tiT
finning fyrir fegurð þcss og afli, auðlegð þess og orðgnótt, dýpt
þess og andríki“. Svo ritaði dr. Jón Þorkelsson yngri.
Um þær mundir, er 100 ár voru liðin frá því að Jónas Hall'
grímsson bar fram tillögu sína um íslandslýsingu á fundi Bók-
menntafélagsins, beitti Pálmi sér fyrir því, að Menntamálaráð
léti semja og gefa út nýja, ýtarlega lýsingu á íslandi. í útvarps-
erindi, sem Pálmi flutti 16. nóv. 1938 kemst hann svo að orði
m. a.: „Mér kcmur oft í hug söknuður þess, sem orðið gat, en
ekki varð, og eitt er það, að Jónasi Hallgrímssyni skyldi ekki