Andvari - 01.01.1951, Blaðsíða 40

36
Barði Guðmundsson
ANDVARI
gilssonar á Staðarhóli. Eriði hún hluta þessa höfuðbóls, er bróðir
hennar féll frá árið 1185. Fluttist þá Þorgils prestur Gunnsteins-
son, sonur Hallberu, vestur þangað. Síðar rekumst við á Pál
prest Hallsson, bróðurson Þorgils prests, sem eiganda og ábúanda
Staðarhóls. En sonur hans var Eyrar-Snorri, sem ásamt nafna
sínum og frænda færði frarn liðsbónina við Sturlu Þórðarson á
Staðarhóli. Fer það sannarlega, sem við mátti búast, að hugur
höfundar leiti frá Ljósvetningum á Staðarhóli til Ljósvetning-
anna á Einarsstöðum. Um þá síðarnefndu lá fyrir frásögn Þor-
varðs úr Saurbæ, sem fjallaði um rán biskupsmanna í Reykjadal
og Valahrísæfintýrið. Má hér greina merkileg hugsanatengsl hjá
höfundi, bundin við bemskuheimili hjónanna Ingibjargar Sturlu-
dóttur frá Staðarhóli og Þórðar Þorvarðssonar úr Saurbæ. Af þeim
hugrenningum er sprottin hin annarlega lokasetning í frásögn-
inni af flótta Höfða-Odda: „Þá var mönnurn hleypt til féráns-
dóma á hvern bæ.“
XVI. NIÐRITUN.
Eitt af höfuðeinkennum Ljósvetninga sögu er sú rótgróna
óvild, sem þar birtist gegn Hrafni Þorkelssyni í Lundarbrekku.
Þó er samúð söguhöfundar með Ljósvetningum mjög áberandi
er hann greinir frá átökum þeirra við Möðruvellinga. Það er
því líkast sem fyrirlitning hans á þessurn Ljósvetningi eigi sér
engin takmörk. Vitur og meiraháttar maður á samt Hrafn að
hafa verið. Koma hugmyndir höfundar um metorð hans og mann-
virðingar glöggt fram í sögunni. í fyrstu hyggur Þorkell Hallgils-
son á Veisu að Hrafn „fái til nokkur ráð, að við höfum hærra
Idut“ í hinum fyrirhuguðu átökum við Eyjólf halta. Vænta þeir
Veisumenn sér þá ekki stuðnings frá fleirum áhrifamönnum-
Kvöldið eftir orustuna við Kakalahól segir svo Höskuldur við
Þorvarð föður sinn: „Hvort skal skipa mönnum að mannvirð-
ingu eða eftir framgöngu?" Hann svarar: „Hrafn skal mér næst-
ur sitja.“ Loks er svo Eyjólfur halti látinn kappkosta um það.
að ná „vináttu" Hrafns og sendir honum „hálfs eyris gull“ til