Vikan - 07.12.1967, Síða 9

búinn. Kveikir hann nú ljós í
baðstofunni, svo þar er vel bjart.
Að því búnu fer hann að leita
sér að stað að vera á. Losar hann
þá þiljur tvær við gaflhlað bað-
stofunnar, smýgur þar inn fyrir
og lætur svo þiljurnar á sinn
stað, svo ekki bar á nývirkinu.
Stóð hann þarna á milli þils og
veggjar, en um rifu á þilinu gat
hann séð fram um alla baðstof-
una. En hundur hans lá undir
einu rúminu í baðstofunni.
Nokkru eftir að vinnumaður-
inn var búinn að koma sér fyrir,
sér hann, að tveir menn ókunnug-
ir og heldur ófrýnilegir komu inn
í baðstofuna. Skimuðu þeir um
allt. Þá segir annar: „Manna-
þefur, mannaþefur!" Hinn svar-
ar: „Nei, hér er enginn maður.“
neinn á ferð og ekki væri enn
kominn dagur. En þegar vinnu-
maður hélt, að komið væri í
dögun eftir tímalengdinni, greip
hann báðar lausu þiljurnar,
stökk fram á gólfið með allra
mesta æði, skellti saman þilj -
unum og öskraði upp af öllum
mætti: „Dagur, dagur!“ Varð þá
ókunnuga fólkinu svo bilt við, að
það ruddist út hvað um annað
þvert og skildi allt sitt dót eftir,
borðin, borðbúnaðinn og fötin,
sem það hafði farið úr um nótt-
ina til að vera léttari á sér við
dansinn. Meiddist sumt fólkið,
en sumt tróðst undir; en vinnu-
maður elti það og var alltaf að
skella saman þiljunum og orga:
„Dagur, dagur!“, þangað til það
kom að vatni einu skammt frá
Taka þeir þá ljós og lýsa alls
staðar hátt og lágt um baðstof-
una og finna loksins hundinn
undir rúminu. Taka þeir hann,
snúa hann úr hálsliðnum og
snara honum svo fram úr bað-
stofunni. Sér þá vinnumaður, að
ekki mundi sér hafa tjáð að vera
á færi þessara karla, og hrósaði
nú happi með sjálfum sér að
vera þar, sem hann var. Eftir
þetta fylltist nú baðstofan með
fólk. Setti það upp borð og
breiddi á dúka. Allan borðbúnað
hafði það úr silfri, diska, spæni
og hnífa. Síðan bar það mat á
borð og settist þar að. Hafði
fólk þetta glaum mikinn og gleði
og var þarna að eta, drekka og
dansa alla nóttina. En tveir
menn voru settir til þess að vera
á verði, og áttu þeir að hafa gát
á og segja til, ef nokkur maður
væri á ferð úti og hvenær dagur
rynni upp. Fóru þeir út þrisvar
um nóttina og sögðust aldrei sjá
bænum; þar steypti það sér allt
saman í, og sá hann þá, að þetta
var sæfólk eða vatnabúar.
Eftir það sneri vinnumaður-
inn heim, dró út þá dauðu og
drap þá hálfdauðu og brenndi
síðan líkin. Ræsti hann síðan til
í bænum, tók allan borðbúnað-
inn, fötin og gripina og geymdi.
Sýndi hann bónda allt þetta,
þegar hann kom heim, og sagði
honum upp alla sögu, hvernig
farið hafði. Þótti bónda hann
hafa mikill lánsmaður verið, að
svo fór sem fór. Tók vinnumað-
ur helming af öllu, sem sæfólkið
hafði skilið eftir, en fékk bónda-
hinn helminginn, og var það
mikið fé. Dvaldi vinnumaður-
inn enn nokkur ár hjá bónda
og græddi á tá og fingri og varð
mesti maður, en aldrei bar á
neinum kynjum framar á jóla-
nóttina á bæ þessum.
ALLIR
ERU ÞEIR VANDLÁTIR
ALLIR
VELJA ÞEIR
KÓRÖNA
K^léÖNA
t*m 'fóc
K'frHÖNA
limuH /þi-c
K'tÍjl^ÖNA
KÖ'rtÖNA
M f&C
kÓHÖNA
lw«*í 'fóC
l 1 KÖ'éÖNAl l“l fcyt 1 L J ^Ö!f4ÖNA »“•«1 fó C á
m m
VIKAN-JÓLABLAÐ 9