Vikan - 07.12.1967, Page 13

VIKAN-JÓLABLAÐ 13
þá svo illa, að ég held það borgi
sig ekki fyrir okkur.
Nú varð móðirin að hugsa sig
um. Svo:
— Þú getur þó alltaf geymt að
gera þetta.
Hann sat hugsi. Síðan sagði hann
ákveðinn:
— Jahá, það get ég, því að ég
er nú heldur ekki alveg klár á þessu
ennþá . . . en þegar ég verð það,
þá. . . .
Nei, mamma komst ekki lengra
með hann, en hún var víst að vona,
að hann gieymdi púðurvélinni. Og
svo líða nokkur ár. Við hjónin fórum
til útlanda og komum börnunum
fyrir hjá góðu fólki. Þegar við kom-
um heim, sagði hann mér frá eitt-
hvað á þessa leið, sá heiðursmað-
ur, sem hafði drenginn fyrir okkur,
meðan við vorum í burtu:
— Það var einn daginn, þegar ég
kom inn, að ég heyrði einhverja
hroðasmelli í geymsluskúrnum, svo
að ég snaraðist að skúrdyrunum og
opnaði. Hvað heldurðu að ég sjái
þá? Þarna stendur strákurinn á
miðju gólfi og horfir á eitthvað með
mikilli athygli, og þetta eitthvað . . .
jú, það er eitthvert apparat, hjól,
sem snýst, og þarna standa bloss-
arnir og rykgusurnar í allar áttir,
— nú, og þeir helvízkir smellir, sem
ætla mann alveg að æra. Ég þrff
strákinn og vippa honum út, og svo
skelli ég skúrhurðinni í lás. Rétt á
eftir hættu smellirnir, og þá held
ég mér hafi létt. Mér tókst svo að
sýna drengnum fram á það, að
svona vél yrði svo dýr í rekstri og
óþægileg, að það væri ekki um að
tala að brúka hana nokkurs stað-
ar.
— Hún snýst þó, sagði hann.
— Já, hún gerir það.
— Sástu það?
Já, ég játti því fúslega, og þá
var svo að sjá sem honum þætti
mikið unnið. Ég gat síðan leitt hon-
um fyrir sjónir, að auk þess sem
vélin gæti aldrei orðið að gagni,
hlyti hún að reynast stórhættuleg,
og loks kom þar, að ég með hans
samþykki fór með hana út á
bryggju og steypti henni þar fram
af.
— Þú verður annars alltaf að
að kíkja á hana, sagði ég, þegar
ég var að telja hann á að leyfa
mér þetta.
— Það getur vel verið, sagði
hann þá.
En það var nú nokkrum árum áð-
ur en þetta gerðist, að drengurinn
kom til mín daginn fyrir Þorláks-
messu og virtist hafa hug á að bera
upp fyrir mér eitthvert vandamál.
— Pabbil
— Já, vinur.
Framhald á bls. 48.