Vikan - 07.12.1967, Síða 29

hafði komið heim í Urðir. Var nú komið versta
veður, grenjandi norðanstórhríð með miklu
frosti og sá lítt til bæja og hvergi til kennileita.
Hánefsstaðir eru næsti bær fyrir utan prestssetr-
ið Velli í austanverðum dalnum og utarlega, og
þurftum við því að fara yfir flatlendi dalsins,
þar sem fátt er til glöggvunar. Tóku fylgdar-
menn mínir það ráð að fylgja slmanum. Fikruð-
um við okkur áfram milli stauranna alla leið-
ina heim að Völlum, en þar var símstöð. Höfð-
um við stórhríðina í fangið alla leiðina.
Á Völlum bjuggu séra Stefán Kristinsson og
frú Sólveig Pétursdóttir. Þegar ég og fylgdar-
menn mínir komum fannbarin að Völlum, stóð
séra Stefán frammi í dyrum og fagnaði okkur
ákaft. Lét hann mig koma inn sem snöggvast,
eins og ég var nú til reika, gaf mér hressingu
og sagði mér þau tíðindi, að frú Sólveig hefði
þá um daginn meitt sig alvarlega á fæti, en
hefði þó eigi að síður látið flytja sig út í Há-
nefsstaði til þess að hjálpa sængurkonunni, en
auk þess væri búið að hringja eftir Sigurjóni
lækni. Var þetta heldur en ekki manndómslegt
bragð af frú Sólveigu, þó ekki væri það nema
það sem hennar var von og vísa. Allir vissu
hvílíkur skörungur og fullhugi sú kona var. Ég
dreif mig nú út í Hánefsstaði, og hafði þar geng-
ið mikið á. Barnið var fætt, en fæðingin hafði
verið erfið. Hafði frú Sólveig tekið á móti barn-
inu og farizt það vel, eins og hún var þó á sig
komin. Ég leysti hana nú af hólmi, og var hún
flutt aftur að Völlum. Skömmu eftir að ég hafði
lokið af mínum nauðsynlegustu störfum, kom
læknirinn. Þurfti hann lítið að gera á Hánefs-
stöðum, en fór suður í Velli og gisti þar. Kom í
Ijós að frú Sólveig var fótbrotin, svo að ekki fór
læknirinn erindisleysu. Þannig leið þessi jóla-
nótt, og hafði drengurinn sem fæddist á Hánefs-
tsöðum haft jólafriðinn af ekki fáum manneskj-
um. En þetta ferðalag er mér svo minnisstætt
vegna alls þess sem gekk á, og aldrei man ég
eftir að hafa séð annan eins snjó og í þetta
skipti, slétt af öllu, svo að ekki sá stein eða
girðingarstaur upp úr kafinu."
LÍFIÐ FÁTT MÉR LJÆR í HAG . . .
Ungu fólki leiðist barlómurinn f eldri kynslóð-
inni. Það ypptir öxlum, þegar gamla fólkið seg-
ir frá því, hversu fátæktin hafi verið sár, fæðið
naumt skammtað og húsakynnin hrörleg. En
skyldi ekki vera þar um að ræða hina venju-
legu tortryggni, sem oft ríkir milli kynslóða?
Skyldi ekki ungt fólk verða undrandi, þegar það
les eftirfarandi frásögn Bjargar Magnúsdóttur,
sem var Ijósmóðir í Fellsstrandarhreppi 1910—
1951:
,,Bærinn var portbyggður, 9 álna langur og
tæpra 5 álna breiður. Á baðstofulofti bjó hús-
bóndinn með fjölskyldu sinni, konu og sex börn-
um á aldrinum 5 ára til tvítugs, og voru þau
öll heima, er þetta gerðist. Undir loftinu í suð-
urenda bæjarins var dálítið stofuhús, en í norð-
urenda vor ofurlítið herbergi, sem ég hafði aldr-
ei séð fyrr, og þar bjuggu húshjónin. Ofurlítill
VIKAN-JÓLABLAÐ 29