Vikan - 07.12.1967, Qupperneq 65

Jólagjafjir barnanna
ÓDÝRARI EN ÁÐUR

Hjólaborð
Tœki ó snúningsfæti
Nýjar gerðir af sjónvarpstækjum frá GRUNDIG
Radiostafa Vilkeros 10 Þorsteios
Laugavegi 72 - Símar 10259 og 15388
Framhald af bls. 48.
— Neil .... ÞaS var ekki til
neins að segja öðruvísi en var.
Hann hugsaði ennþó. Svo sagði
hann:
— Þó eru það . . . eru það Kka
börnin hanc tiliða.
Ósköp sagði hann þetta dapur-
lega. Nú fyrst virtist hann vera að
nálgast vonleysi, uppgjöf . .. O,
hann mundi hrista það af sér, ef
ekki þá . . . í dag var . . . já, Þor-
láksmessa var á morgun. Kannski
maður sæi einhver ráð.
Allt í einu brá drengurinn við:
— Heyrðu, pabbil
- Já.
— En þú safnaðir peningum, þeg-
ar þú keyptir stóru klukkuna, sem
núna er í skólanum.
— Ja-á.
— En þá gætirðu alveg eins safn-
að fyrir jólagjöfum.
Hana — nú var . . . nú sat ég
laglega í því . . . ég, sem ætlaði
að vera búinn að hreinsa frá mér
stílana, svo að ég gæti gert það,
sem mér sýndist, á jólunum — já,
í jólafríinu. Nei, það var ekki um
annað að gera en.... Hann mundi
ekki verða í rónni fyrr.
Hann sá það víst á mér, að mér
þótti miður, og ég skammaðist m(n
sárlega. Og þó: Ég var búinn að
hlakka svo til — já, rétt eins og
þegar ég var krakki. Ef stilarnir
lægju óhreyfðir fram yfir hátíð, þá
. . . þá yrði sjálfsagt ekki neitt úr
neinu fyrir mér — og hátíðin . . .
mér mundi ekki finnast hún eins og
ella. Stilarnir voru sem (mynd alls
míns viðurstyggilega þraBldóms við
andlaus störf og niðurdrepandi....
Og: Hvort mundi ég svo sem geta
séð öllum fátækum börnum ( kaup-
staðnum fyrir jólagjöfum?
— Pabbi, sagði drengurinn lágt
og hikandi, en þó áhugi undir niðri.
Nei, ég verð. Það var ekki um
annað að tala.
En skyndilega þreif drengurinn
húfuna s(na og hljóp fram á gólfið.
Svona. nú varð ég þó Kklega
að. . , . Ég ræskti mig og stóð á
fætur.
— Nonni minn, sagði ég, ef til
vill óþarflega hátt.
Hann nam staðar, var búinn að
opna hurðina, já, kominn hálfur út
um gáttina.
— Ég skal gera þetta, Nonni
minn, sagði ég fastmæltur, já, á-
kveðinn og örvandi.
— Nei, sagði hann þrákelknis-
lega. — Hún mamma — ég man
það, að hún mamma sagði, að þú
hefðir svo mikið að gera og þú
. . . Þig langaði svo til að skrifa
eitthvað ( jólafríinu — og þú þyrft-
ir að klára þessa stda.
Drengurinn skauzt út, og hurðin
skall aftur, . . . Átti ég? .... Æ,
við sæjum nú til fram yfir hádegi
á morgun....
Nonni litli kom ekki um þrjú-
leytið ( kaffið, korrr alls ekki ( kaffi.
Og klukkan sjö var 'hann ekki kom-
inn. Ég hringdi heim til Disu, telpu,
sem bjó þarna rétt hjá. Hún var
prýðisbarn, og þau léku sér mikið
saman, hún og Nonni, en reyndar
minna nú en áður, þv( að hann var
oft farinn að vera með Bidda á
Holtinu .... Ónei, drengurinn hafði
ekki komið, en D(sa var svo að
segja nýkomin inn úr dyrunum. —
Þau hefðu verið saman ( einhverju
flakki úti ( bæ, sagði móðir D(su.
Nei, það fékkst ekki upp úr telp-
unni, hvað þau hefðu verið að gera,
en hún sagði, að hann Nonni mundi
segja frá þv(, — bæði heima hjá
henni og heima hjá sér. . . . Hvort
hún vissi, hvað hefði orðið af hon-
um, þegar þau hefðu skilið? ....
Jú, hann hafði sagzt ætla til pró-
fastsins.... Prófastsins? Já, en
svo var ekki hægt að fá meira....
Ég var að hugsa um að hringja
til prófasts, en hætti við það. Ég
fór svo inn að borða, sagði kon-
unni, að drengurinn væri á leiðinni.
Þegar ég hafði lokið snæðingi, fór
ég á ný fram ( stofu og hélt áfram
með stdana.
Nokkru eftir að ég var setztur,
heyrði ég, að hurð var skellt, og
svo . . . svo heyrðust raddir úr
eldhúsinu. Góð stund leið. Síðan
heyrði ég, að eldhúshurðin opnað-
ist . . . . Hlunkur. . . . Nú, nú! Hann
hafði þá bara dottið um þröskuld-
inn . , Nei, hann fór að gráta.
Honum var ekki svo hætt við þv(,
þó að hann dytti. Svona, nú var
hann að koma.
Hann var sveittur og rauður, en
augun voru björt, já, glampandi.
Ég sagði frekar undrandi en ávft-
andi:
— Þú komst ekki að borða á
réttum tíma, Nonni minn — og þú
hafðir heldur ekki komið ( kaffið?
Hann hristi höfuðið:
— Ég mátti ekki vera að því,
pabbi, en nú er ég Kka alveg bú-
inn, og Dfsa litla fór allt saman
með mér nema bara til prófasts-
ins. Þangað varð ég að fara einn,
pabbi. . . . Og þau fá öll jólagjafir,
Biddi og Jóa og Aggi og Nonni —
og . . . og öll saman systkinin á
Holtinu — og Elliðabörnin — þau
eru miklu fleiri, pabbi, — og líka
börnin hans Jóa brennivíns, þó að
ég gleymdi þeim f dag — öll jóla-
gjafir.
Ég lagði frá mér sjálfblekunginn:
— Ha, hvað ertu að segja?
Hann kinkaði kolli:
— Það er alveg satt. Ég fór fyrst
til Dfsu og sagði henni þetta, að
þau fengju ekkert, og svo spurði
ég hana, hvort hún héldi, að Hann
vildi, að ég safnaði fyrir þau.
Ég horfði ( augun á Nonna litla:
— Hvaða hann? spurði ég með
hægð.
— Jesús, auðvitað, sem við vor-
VIKAN-JÓLABLAÐ 65