Vikan - 07.12.1967, Síða 66

DANISH
GOLF
Nýr stór! gódur
smávindill
Smávindill í réttri stærd, fullkominn smávindill, fram-
leiddur úr gædatóbaki. DANISH GOLF, nýr, stór!
SmávindilljSem ánægja er ad kynnast.DANISH GOLF
erframleiddur af stærstu tóbaksverksmidju Skandina-
viu, og hefir í mörg ár verid hinn leidandi danski
smávindill.
Kauþid í dag DANISH GOLF í þœgilega 3stk.þakkamm.
SCANDINAVIAN TOBACCO COMPANY
DENMARK
um aS tala um í dag. . . . Jó, og
Dísa hugsaði svolítið. Svo sagði
hún, að . . . jó, hún gaeti bezt trú-
að því , Hann hetði sama sem
sagt mér, það. Hann væri svo mik-
ill vinur barnanna.... Ég spurði
hana þá, hvort hún vildi koma
með mér?
— Ég veit ekki, sagði hún. —
Það er ekki víst, að mamma vilji
leyfa mér það.
Leyfa þér það? Úr því að Hann
hefur sagt mér, að ég eigi að gera
þetta, þá hefur Hann líka sagt, að
þú eigir að vera með mér, fyrst ég
bið þig að koma, og heldur þú, að
mamma þín sé á móti því, sem
Hann hefur sagt — og núna, þegar
afmælið hans er að koma?
— Kannski ég komi þá, sagði
Dísa, — en annars ert það þú, sem
hefur verið sagt að gera þetta —
og það er ekkert víst, að ég . . . .
— Sagðirðu ekki sjálf, að Hann
væri vinur barnanna, og heldurðu
þá . ? Ég anza þessu nú ekki,
sagði ég. — Annars geri ég þetta
líka fyrir pabba minn, því að hann
mundi annars hafa gert það, en
hann langar svo til að klára stíl-
ana, og svo geri ég það fyrir
mömmu, sem vill, að pabbi fái að
klára þá og geti skrifað ! jólafrí-
inu sínu — já, alveg eins og við
leikum okkur og þurfum ekki í
skóla!
Hann þagnaði andartak, en hélt
síðan áfram:
— Svo sagði Dísa:
— En það ert þú, ,sem verður að
segja allt. Þú ert svo góður að
segja.
— Jæja, sagði ég, — ég er svo-
sem ekkert góður svoleiðis, en við
látum nú sjá.
Og svo stukkum við af stað, og
Dísa var svo hroðalega góð að
hlaupa — það var svo gotf að
hlaupa með henni, að ég varð bar-
asta ekkert lúinn.
Ég varp öndinni og spurði:
— En Nonni, hvað sagðirðu við
þá, sem þið fóruð til?
— Ég sagði bara, að það þyrfti
að kaupa jólagjafir fyrir fátæk
börn, og hvort . . . já, að við Dísa
værum að safna peningum, og svo
spurði ég, hvort maðurinn vildi
ekki gefa svolítinn aur.
- Og fólkið?
— Það var að spyrja, hver hefði
beðið okkur.
— Og hvað sagðir þú?
Hann hikaði dálítið, en sagði
síðan:
— Ég sagðist bara ætla með
peningana til prófastsins, því ég
skal segja þér eitt, pabbi: Það er
svo einkennilegt, hvað sumir verða
skrítnir, ef maður fer að spyrja um
eða nefna Jesú eða Guð, svo ég . . .
— Og hvernig gekk ykkur þá?
— Allt í þessu fína með það. Við
fengum mikla, mikla peninga, næst-
um þv! eintóma seðla. Það spurði
sumt, hvað við hétum, og hver ætti
okkur, og ég sagði það — og hvað
við værum gömul, og sumir klöpp-
uðu okkur, og einn sagðist vera
frændi þinn, og hann sagðist þekkja
þig og bað að heilsa. Sömuleiðis,
sagði ég frá þér. Og hann gaf okk-
ur stærsta seðilinn. Það var hundr
að kall. Nei, ég man ekki hvað
maðurinn hét, en hann var aga-
lega stór og feitur, og það var . . .
var svona skipalykt af honum. —
Hann var víst af togaranum að
sunnan, sem liggur hérna við
bryggjuna. Það er verið að gera
við vélina í honum. Hann fer klukk-
an níu í kvöld. Stóri maðurinn
klappaði mér afskaplega vel, en
það var bara eitthvað svo þung á
honum höndin.
— Fóruð þið til margra?
— Já, já, margra, margra. En ég
þekki þá ekkert — suma, en sumir
hafa líka komið hérna til ykkar
mömmu og drukkið kaffi, svona
karlar, sem tala mikið — ég man
ekki, hvað þeir heita, — jú, hann
Þórarinn kennari og hann Jónas —
ég þekki þá.
— Hvað svo með peningana —
ertu með þá?
— Peningana? Ég gerði eins og
ég sagði. Ég fór með þá til prófasts-
ins — hreint alla saman, og Dísa
vildi ekki, og ég fór bara einn. En
prófasturinn var svo góður, og fyrst
bæði þéraði ég hann og yðraði
hann, eins og mamma sagði mér
einu sinni, að ég ætti að gera, en
svo gleymdi ég því nú víst, en var
samt voða kurteis, nikkaði, þegar
ég heilsaði og kvaddi. Og Nonni
hneigði sig svolítið.
Nei, ég brosti ekki, en ég hélt
áfram að spyrja:
— Og hvað sagðirðu við hann?
— Ég sagði honum bara allt, ja,
að Dísa héldi það endilega, að
Jesús hefði sagt mér að fara og
gera þetta, svo að fátæku börnin
á Holtinu og fátæku börnin hans
Elliða og hans Jóa brennivíns gætu
fengið jólagjafir, því að foreldrarn-
ir. . . . Nonni litli hristi höfuðið: —
Nei, nei, þeir gætu ekkert gefið
þeim, þau væru svo voðalega mörg,
börnin á Holtinu og hjá honum Ell-
iða þarna upp frá, og hann Jói
brennivíns drykki . . . já, drykki
svo mikið brennivín.
— Nú — og hvað sagði prófast-
urinn?
— Hann sagði nú ekkert fyrst.
Hann var bara voða góður og
kúnstugur í framan, og svo sagði
hann, — já, hann sagði:
— Og þú kemur með þetta til
mín?
— Já, ert þú ekki . . . ekki fyrir
. . . þú talar um Guð og Jesú í
kirkjunni — jólabarnið, ég man á
jólunum í fyrra — ert þú ekki eig-
inlega fyrir þá hér? sagði ég.
Þá varð hann enn skrítnari og
spurði mig nú ákaflega eitthvað
einkennilega — líkt og hann væri
hálf leiður:
— Finnst þér þá ekki, að ég hefði
átt að gera þetta sjálfur?
— Hvað? sagði ég, þv( að ég
bara skildi hann ekki.
— Safna peningunum.
— Þú? Ekki hefðir þú getað
hlaupið svona — og svo þarft þú
að . . . já, þarft þú ekki að skrifa
66 VIKAN-JÓLABLAÐ