Vikan - 07.12.1967, Side 72

íslenzkir munir í mjög góöu úrvali, til jóla-
gjafa innanlands og utan.
PÖKKUM ÁN ENDURGJALDS -
ALLIR PAKKAR FULLTRYGGÐIR.
SENDUM UM ALLAN HEIM.
Hentugar jólagjafir:
Bing og Gröndal postulín.
Stólbúnaður fró Síval.
Margskonar vörur fró „Eva".
Koparvörur fró Indlandi.
Handskrytt kopar og viðarborð fró
Indlandi.
Endurprentanir ó striga, eftir verkum
gömlu meistaranna o. m. fl. ógætra
jólagjafa.
Gjörið svo vel að líta inn —
Sjón er sögu ríkari.
Rammagerðin Hafnarstræti 5.
Rammagerðin Hafnarstræti 17.
Minjagripaverzlunin - Hótel Sögu.
Minjagripaverzlunin - Hótel Loftleiðir.
ans, og spurði hann hvort hann
gæti ekki léð mér hermannafylgd
úr borginni þar sem ég var til-
kynntur fulltrúi erlends ríkis. Og
ég minnist enn biturleikans í
orðum hans er hann svaraði:
„Ég hef ekki nokkurn mann sem
ég get treyst eins og nú er kom-
ið. Ég veit ekki nema þeir mundu
ráðast á yður, og ég veit ekki
heldur hve lengi ég sjálfur held
lífi í þessum ofsa. Bezt tel ég
fyrir yður að fara, en ég þori
ekki að leggja á nein ráð. Ég
veit ekki nógu vel hvernig
ástandið er í úthverfunum og ut-
an við borgina.“
Svo ákváðum við að fara hvað
sem það kostaði. Svo furðulegt
sem það er þá var hvorki búið
að taka minn bíl né bíl ensku
hjónanna. Ég hafði að vísu beitt
skálkana þeim brögðum að
hleypa loftinu úr hjólunum á
mínum bíl svo að til hans varð
ekki auðveldlega gripið. Og á
hinum bílnum var sprungin
slanga. Ég gerði ítrekaðar til-
raunir til að fá gert við slöng-
una, en það kom fyrir ekki, all-
ar viðgerðastofur voru lokaðar.
En þetta mátti ekki hefta för
okkar. Við ákváðum að leggja af
stað um hádegi tiltekinn dag,
því að um hádegið mundu menn
vera að næra sig og fáir á ferli.
Nóttina áður pumpaði ég upp
dekkin á mínum bíl og gerði við
slönguna úr hinum bílnum með
því að klippa bót úr regnkápu
konu minnar og líma hana á
slönguna með eldgömlu gúmmí-
lími sem ég hafði í fórum mín-
um síðan ég var hjólreiðamaður
á stúdentsárum. Ég kalla það
meiri háttar kraftaverk að þessi
viðgerð dugði yfir Spán og
Frakkland unz komið var til
Calais við Ermasund. Þá lét hún
undan.
Ferðin gekk slysalaust af stað.
En rétt hjá húsinu var þó strák-
grey með byssu, 12—13 ára. Hann
miðaði byssunni að okkur og gaf
stöðvunarmerki, en það tíðkaðist
mjög að segja ferðamönnum að
leggja frá sér töskur og hlaupa
og svo var maður skotinn á flótt-
anum. En ég vildi ekki nema
staðar og ók af mikilli ferð og
sveigði stýrið eins og ég ætlaði
að aka á strákinn. Hann varð
hræddur, auminginn, datt, missti
byssuna og lagði á flótta.
Svo bar ekkert til tíðinda fyrr
en við komum til Badalona,
einni af útborgunum sem hafði
einna verst orð á sérfyrir hryðju-
verk og lögleysi. Þar vorum við
strax stöðvuð, og komu tveir
menn með vélbyssur og sagði
annar okkur að halda áfram, en
hinn að nema staðar. Vissum við
eðlilega ekki hvað gera skyldi.
Byssunum var beint að mér sem
ók fyrr. Þarna var búið að grafa
sundur alla vegi, þar á meðal
þjóðveginn norður til Frakk-
lands. Opnuðu mennirnir því
fyrir okkur eins konar pakkhús
sem við vorum látin aka í gegn-
um. Ég taldi óráðlegt að segja
vissi að ef þeir færu með mig
ætti ég ekki afturkvæmt, svo ég
ákvað að vera staffírugur og
sagði þeim að ég væri erlendur
ríkisfulltrúi og hefði enga inter-
essu fyrir þeirra bardögum, þeir
gætu drepið hver annan ef þeim
bara sýndist fyrir mér, en ég
hefði ekki verið að gera annað
en taka mynd af húsinu. Þeir
segja að það sé bannað. Ég segi
að það sé ekki bannað. Varð úr
þessu hið mesta þjark og hélt
aumingja ráðskonan okkar aB
þeir myndu skjóta mig á staðn-
um. En þá sagði konan mín ofur-
ljúflega og eins og ekkert hefði
í skorizt: „Má ekki bjóða herr-
unum að borða?“ Það þágu allir
með þökkum, og svo var ekki
meira þjarkað. Þeir fóru allir út
og þökkuðu fyrir sig eins og góð-
ir gestir.
—- Hvað varð um útlending-
ana í borginni?
— Það var misjafnt. Sumir
komust brott en aðrir ekki. Allir
voru í rauninni í stöðugri hættu.
Flest erlend ríki gerðu sérstakar
ráðstafanir til að bjarga sínu
fólki. General Motors hafði mikla
verksmiðju í Barcelona, og einn
af mínum beztu vinum vann þar.
Hann hét Bill Hamer. Stjómend-
ur fyrirtækisins í Ameríku létu
fólk sitt vita að þeir hefðu feng-
ið skip frá Marseilles til að koma
við í Barcelona til að taka alla
útlendinga sem á þeirra vegum
72 VITCAN-JÓLABLAÐ
unnu. Vinur minn, Bill Hamer,
tók þá stóran bíl og ók um alla
borgina og smalaði saman öllu
erlendu fólki sem hann þekkti
og sagði því að koma á stundinni
því að skipið yrði líkast því far-
ið eftir tvo tíma. Þannig tók hann
t. d. konu manns og börn, en ekki
hann sjálfan, því að hann var
ekki heima. Alls smalaði hann
saman 130 manns á svipstundu.
Hann kom til okkar um hádegið
til að fá að borða, því að kona
hans var farin um borð í skipið.
Og þó að bíllinn stæði læstur
fyrir utan húsið var honum stol-
ið þessa litlu stund sem hann
staldraði við hjá okkur. Urðu því
allir sem eftir voru að fara gang-
andi til skips. Hann bauð okkur
með, en við töldum okkur eiga
skyldum að gegna við ensku
gestina, auk þess sem okkur
hentaði ekki sem bezt að fara til
Ameríku. En annars tel ég þessa
röggsamlegu framgöngu hans
þennan dag eina mestu hetju-
dáð sem ég hef vitað unna, því
á hverju andartaki gat hann átt
á hættu að vera skotinn allan
tímann sem hann eyddi í þessa
smalamennsku. Einmitt meðan
hann var að þessu logaði allt í
skærum og ofbeldisverkum.
— En hvernig var um ykkar
flótta?
— Vertu rólegur, nú kem ég
að því. Um þetta leyti sneri ég
mér til vinar míns, lögreglustjór-
KENIMIÐ
BÖRNUIMIJM
AÐ VARAST
ELDIIMN
Varist eldinn
yfír hátíðarnar
BRtJIVABÓTAFÉLAG
ÍSLANDS
LAUGAVEGI 105
SÍMI: 24425