Vikan - 07.12.1967, Qupperneq 74

með
NIVE A - Ultra-Cremi
eruð þér
alltaf við
öllu búin!
NIVEA-UI»ra-Crem verndar
hörundiS — einmitl á veturna.
Allt hörund. Alla daga. Auk þess
er NIVEA nœrandi fyrir hörundið.
NlVEA-UItra-Crem veitir
hörundinu það, sem þaS þarfnast
til aS haldast stöSugt hreint,
ferskt og heilbrigt, NIVEA-UItra-
Crem býr ySur sannarlega
undir „vetrarhörkurnar".
einn sem greinilega var hermað-
ur eða lögregluþjónn. Hann virt-
ist einkennilega miður sín og
fölur, og sagði: „Ég hef eigin-
lega enga hugmynd um hvers
vegna ég skaut ykkur ekki.“ —
„Hvers vegna skylduð þér skjóla
okkur?“ spurði ég. „Ja, það var
búið að tilkynna okkur í síma
að tveir fasistabílar væru á leið-
inni. Þegar við sáum ykkur héld-
um við að þetta hlytu að vera
fasistarnir og gerðum ykkur fyr-
irsát við tunnustaflann,“ var svar
hans. Ég gat ekki stillt mig um
að benda honum á hvort ekki
væri betra upp á seinni tímann
að venja sig á að skjóta sundur
hjólbarðana fremur en drepa
fólk umsvifalaust án þess að vita
hvern verið væri að drepa. Menn
kæmust hvort sem er ekki langt
á sundur skotnum hjólbörðum.
En þetta hafði þeim ekki komið
til hugar.
Annars varð samkomulagið
gott við þessa menn áður en við
skyldum. Þegar við vorum búin
að sanna þeim að við værum út-
lendingar vildu einhverjir af
mönnunum fara að skoða í bíl-
inn. Ég sagði þeim þá að við
befðum ekkert fémæti meðferðis
utan fötin okkar. Þeir sögðust
ekki vilja að við færum úr landi
með neitt af auðæfum Spánar,
en svar mitt var þá það að við
hefðum afarlítið með okkur af
auðæfum, auk þess sem ég teldi
mesta auð Spánar vera hina
ungu og hraustu verkamenn sem
ynnu hörðum höndum við að
framleiða þarfir þjóðarinnar. —
Kom mér þarna vel að hafa stúd-
erað hagfræði, það var svo sem
ekki til einskis þetta sem maður
lærði af þeirri speki, meira að
segja þarna uppi í fjöllum Spán-
ar. Og blessaðir mennirnir féll-
ust á þetta og létu okkur fara í
friði.
— Var þá langt til landamær-
anna?
—■ Nei, eitthvað klukkutíma
akstur. Þangað gekk allt vel, en
við vorum hrædd um að búið
væri að loka landamærunum af
því hve orðið var framorðið, við
sjálf landamærin sáum við eng-
an mann svo við héldum bara
áfram. En skömmu seinna sá-
um við mann sem stendur á veg-
inum og sveiflar rauðu Ijóskeri.
Við áttum okkur þarna einskis
ills von, og flaug fyrst í hug að
við hefðum lent á spænskum
ræningjahóp, en þetta var þá
bara franskur landamæravörður,
að líta eftir einhverju. Við vor-
um fegin að vera komin út úr
þessari voðalegu borgarastyrjöld
sem kostaði tíunda hluta spænsku
þjóðarinnar lífið, eitthvað á
þriðju milljón manna. En það
vissum við auðvitað ekki þá.
— í Frakklandi hefur allt
gengið sinn sómasamlega vana-
gang?
— Já, við fórum til bláu
slrandarinnar svo kölluðu og
LILSJU
liiIju
liGju
LILfJU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
- og flasan fer
74 VIKAN-JÓLABLAÐ