Vikan - 07.12.1967, Qupperneq 85

I

n . í
BMW BIFREIÐAR í FARARBRODDI
Bandaríska bílablaðið Road
and Track birti nýlega lista
yfir 7 beztu bílategundir
heims og skipaði BMW i
fimmta sæti.
Vér bjóðum yður þrjár gerð-
ir af BMW — BMW 1600,
BMW 1800 og BMW 2000.
BMW bifreiðirnar vinna
stöðugt á hér á landi, þar
sem bifreiðaeigendur leita í
auknum mæli eftir sterkari
og vandaðri bifreiðum, sem
þola betur hina slæmu og
bröttu vegi. Sterk og kraft-
mikil vél BMW er trygging
fyrir góðri endingu. Sjálf-
stæð fjöðrun á öllum hjólum
gerir BMW betri og stöðugri
á ósléttum vegum hérlendis.
Sætin í BMW eru vönduð og
einstaklega þægileg. Útsýni
úr bilnum er mjög gott.
BMW bifreiðirnar eru vand-
aðar og glæsilegar, jafnt að
utan sem innan.
KRISTINN
GUÐNASON HF
KLAPPARSTÍG 25-27, SÍMI 22675
Aberdeen lávarður, meinleysis-
rola og friðarvinur mikill, svo
sem margir aðrir stjórnmálamenn
Viktoríutímans. Hann hafði verið
með í Napóleonstríðunum og þá
blöskrað svo hermennskan að síð-
an mátti hann ekki mannsblóð
sjá. En aðrir í stjórninni voru
meiri atkvæðamenn. Þeirra helzt-
ir voru Gladstone, hinn frjáls-
lyndi þjóðskörungur, sem þá var
fjármálaráðherra, og Palmerston,
sem var innanríkisráðherra. Báð-
ir höfðu þeir lengi verið miklir
áhrifamenn í brezkum stjórnmál-
um og áttu eftir að vera það enn
um langa hríð. Af ölium ráðherr-
unum hafði Palmerston mestan
áhuga á þeirri ófriðarbliku, sem
nú var að draga upp við Svarta-
hafið. Enda þótt hann væri eng-
inn Tyrkjavinur, vildi hann allt
fremur en sleppa Rússum laus-
um út á Miðjarðarhaf, og til þess
hafði hann fulltingi Viktoríu
drottningar, sem hataði Rússa
eins og hverja aðra pest. Og þau
höfðu sitt fram.
Palmerston lávarður er ef til
vill sá allra skemmtilegasti af
þeim stjórnskörungum, sem Bret-
ar áttu á Viktoríutímanum, og
var þó ófátt stórmenna uppi með
þeim í þann tíð. Þegar hér var
komið, var hann hátt á sjötugs-
aldri, en engu að síður ern sem
ungur væri. Enda kvað Bene-
dikt Gröndal:
Palmerston hann er alltaf
ungur,
eldgamall hjassi á Bretlands ey;
samt er hann eins og sæljón
þungur,
sérhverja glepur konu og mey.
Úr parlamentinu títt á tánum
trítlar hann fattur heim til sín,
hlakkar sem gaukur heima á
skjánum,
húrrar og drekkur brennivín.
Þessi lýsing á stjórnvitringnum
er auðvitað ekta gröndælsk, en
engu að síður skín út úr grín-
öfgum hennar ekki ósönn mynd
þessa ósvífna kraftakarls, sem
gæddur var óbugandi snarræði,
kænsku, húmor og lífsþrótti. Um
hann var sagt, að samfara ósvífni
hans væri slík frekja, að enginn
dirfðist að andmæla honum. Föð-
urlandi sínu unni hann með þeim
ærslum, að hann trúði því af
hjartans einlægni að öðrum þjóð-
um væri fyrir beztu að Bretar
sæju ráð fyrir þeim, enda neytti
hann flestra bragða til að efla
áhrif og völd heimsveldisins. Lík-
lega hafa fáir verið heimsvalda-
sinnar með betri samvizku en
hann. í innanríkismálum var
hann fremur íhaldssamur, enda
sjálfur aristókrat og vildi varð-
veita sitt elskaða England eins
og það var, en á alþjóðavettvangi
kaus hann að láta Breta skipa
sér í lið frjálslyndari afla. Hann
hélt fram hagsmunum Breta
gagnvart öðrum þjóðum af slíkri
hörku og slægvizku, að í senn
vakti aðdáun, ótta og biksvart
hatur. Talleyrand, þessi útsmogni
refur frá stjórnarbyltingunni og
Napóleonstímunum, sagðist al-
drei á sinni löngu ævi hafa
kynnst vitrari manni. En ein-
hver þýzkur hagyrðingur gerði
eftirfarandi kveðling, sem land-
ar hans síðan rauluðu af hjartans
einlægni:
Ef eignast skyldi Satan son,
sá skal heita Palmerston.
Raunar þarf engan að undra,
þótt m|argir útlendingar væru
móðgaðir við Palmerston, annar
eins orðhákur og hann var. Þann-
ig sakaði hann Frakka um „karl-
mennskuleysi11 og „ósjálfstæði",
kallaði Austurríki „gamla kerl-
ingu“ og taldi veldi og mátt
Rússlands eintómt plat.
Um þessar mundir voru Bret-
ar og Frakkar meiri vinir en
lengstum áður, þar eð báðir vildu
halda í hemilinn á Rússum. Napó-
leoni þriðja blóðlangaði í stríð
við Rússa, því ef Frakkar yrðu
þar sigursælir, hlaut það að
styrkja mjög aðstöðu hans heima
fyrir. En ef það færi á hinn veg-
inn, var gefið mál að hin ný-
fengna keisarakóróna hans rúll-
aði veg allrar veraldar. Hann
var því milli vonar og ótta. En
að einu leyti var hann ákveðinn:
að fara ekki fet til víga nema
í bandalagi við Breta. Hann ætl-
aði ekki að endurtaka mistök hins
mikla föðurbróður síns og egna
þá á móti sér.
Sagt hefur verið að upphaf
Krímstríðsins hafi raunar ekki
verið neinum sérstökum að
kenna, heldur hafi það skollið á
VIKAN-JÓLABLAÐ 85