Menntamál - 01.10.1950, Blaðsíða 7

MENNTAMAL
149
og meta rök á bága bóga. Að þessu verður óbeint vikið
síðar.
Ég minntist á það hér að framan, að mér hafi fundizt
árangur stafsetningarkennslu minnar lítill. En það eru
fleiri en ég, sem kvarta um þetta sama. Björn Guðfinnsson
getur þess í háskólafyrirlestri sínum, Breytingum á fram-
burði og stafsetningu (bls. 32), að gífurlegum tíma sé varið
til stafsetningarkennslu, en árangurinn svari ekki á neinn
hátt til tímans. Björn er þeirri hlið málsins miklu kunn-
ugri en ég, og ég trúi því vart, að hann fari hér með fleip-
ur. Björn bendir á tillögur til úrbóta, og mun ég minnast á
þær síðar. En þessi mikli munur á námstíma og námsár-
angri ætti að vera öllum mönnum, sem við þessi mál fást,
umhugsunarefni.
Við stafsetningarkennslu, skilst mér, að eigist við þrír
aðiljar: námsefnið, þ. e. stafsetningin, nemandinn og Jcenn-
arinn. Einhverjum þessara aðilja, tveimur þeirra eða öll-
um, er um að kenna, ef námstíminn er ekki í samræmi við
námsárangur. Ef til vill er námsefnið, þ. e. stafsetningin,
of þungt, nemandinn lélegur eða kennarinn ekki vaxinn
starfi sínu. En við verðum þegar að gera okkur þess grein,
að það er ekki á okkar færi að breyta einum þessara þriggja
aðilja, nemandanum. Vér kennarar ráðum engu um gáfna-
far eða næmi nemenda vorra, því miður. Þar eru önnur
öflugri máttarvöld að verki. Hins vegar er kennurum nauð-
synlegt að gera sér grein fyrir námshæfni nemenda sinna
og andlegum þroska. Án þess getur kennari ekki rækt starf
sitt, svo að mynd sé á.
Möguleikarnir á breytingum til batnaðar eru því aðal-
lega tvenns konar: breytingar á stafsetningunni eða breyt-
ingar á kennurunum, þ. e. kennsluhæfni þeirra. Björn Guð-
finnsson kýs fyrri möguleikann. En nú mun ég reyna að
ræða þá báða, ef vera kynni, að málin skýrðust.
Fyrst mun ég ræða námsefnið, stafsetninguna. Að rita
mál er að vissu leyti fólgið í því að breyta heyranlegum