Menntamál - 01.10.1950, Blaðsíða 14

156
MENNTAMÁL
okkur, hvort hinn lélegi árangur af starfi okkar sé ekki
að nokkru leyti okkur að kenna. Ég velkist ekki í vafa um
það, að okkar er að verulegu leyti sökin. Ég hygg, að
menntun kennara sé ábótavant í móðurmálinu. Mér er það
Ijóst, að þetta er ekki nema að nokkru leyti sjálfum þeim
að kenna. Þeir hafa margir hverjir haft aðdáunarverðan
áhuga á því að menntast betur. Þjóðfélagið og almennings-
álitið á hér mikla sök. Fólk hyggur almennt, að til þess
þurfi ekki mikla menntun að kenna krökkum, en allir, sem
eitthvað hafa kynnt sér það mál, vita, að það er hinn herfi-
legasti misskilningur. Barnakennari þarf bæði að hafa
alhliða menntun, en jafnframt alveg sérstaklega staðgóða
þekkingu á móðurmálinu. Til þess liggja þau augljósu rök,
að öll kennsla í barnaskólum er jafnframt kennsla í notkun
móðurmálsins. Á þeim árum, sem börnin dveljast innan
veggja barnaskólans, mótast að miklu leyti málfar þeirra,
og því má aldrei gleyma, að málið er tækið, sem við notum
til þess að hugsa með. Góð þekking á tækinu ætti að hafa
í för með sér betri árangur. Annan misskilning á kennslu-
störfum langar mig einnig til þess að minnast á. Margir
ætla, að kennara sé nægilegt að vita aðeins það, sem hann
á að kenna. Ég hef sjálfur persónulega reynslu af því,
að þetta er mjög óvænlegt til góðs árangurs. Kennarinn þarf
að vita langt út fyrir það, sem hann kennir. Það gerir hann
frjálsari gagnvart viðfangsefninu, og þetta gefur honum
tækifæri til að velja fremur úr innan þeirrar fræðigreinar,
sem hann kennir, auk þess sem myndugleiki hans eykst.
Kennara er einnig nauðsynlegt að læra alltaf meira og
meira. Ef hann bætir ekki við þekkingu sína, minnkar hún,
og kennslan verður leiðinleg. Kennaranum fer sjálfum að
leiðast starfið, og þá er voðinn vís, því að nemendurnir
finna það fljótt og verða einnig leiðir.
Ég þykist áður hafa gert nokkra grein fyrir því, að
stafsetningarkennara sé nauðsynlegt að hafa til að bera
allmikla þekkingu á íslenzkri málsögu til þess að skilja til