Menntamál - 01.10.1950, Blaðsíða 22

164
MENNTAMÁL
innan þjóðfélagsins aukist, en eftir því sem skriffinnskan
eykst, verður þörfin á því, að fleiri séu færir í stafsetningu,
meiri. Ég hygg því, að rökin fyrir því, að stafsetningar-
færni sé almennt nauðsynleg, séu svo sterk, að fljótt
mætti vinna bug á andúð þeirri á stafsetningunni, sem
ég minntist á áðan, ef beitt væri skynsamlegum rökum og
fólki leitt fyrir sjónir, hve bráðnauðsynleg þekking á staf-
setningu er.
Til þess að góður námsárangur náist, þurfa nemendurnir
að bera virðingu fyrir náminu. Þetta á ekki sízt við um
stafsetningu. Það þarf beinlínis að innræta nemendun-
um, að það sé skömm að því að láta frá sér fara bréf eða
annað ritað mál, sem er ekki algerlega rétt að stafsetningu.
Ég veit, að þetta þykir mikil kröfuharka, en ég hygg, að
þessi kröfuharka sé heilbrigð. Ég hef ósköp litla trú á lin-
kind eða dekri í kennslu sem öðru uppeldi. Nám er enginn
leikur, og ég hygg, að það eigi ekki að vera neinn leikur,
að minnsta kosti eftir að nemendur eru komnir á tiltekið
þroskastig. Námið er og á að vera alvarleg vinna. En þá
mætti spyrja: Eru nokkur tök á því, að meðalgreindur
íslenzkur nemandi geti orðið það fær í íslenzkri staf-
setningu, að hann geti látið ritað mál frá sér fara, án þess
að í því séu stafsetningarvillur. Þessi spurning beinir at-
hyglinni að mikilvægu atriði, þ. e. markmiði stafsetn-
ingarkennslunnar. Ég vil þegar taka það skýrt fram, að á
því eru engin tök, að nokkur maður geti orðið svo góður
í stafsetningu, að hann sé alltaf öruggur um það, hvernig
rita beri hvert orð, ef hann hefur engin hjálpargögn við
að styðjast. Markmið stafsetningarkennslunnar er ekki
heldur að gera menn svo örugga. Markmiðið er umfram
allt að gera menn það örugga, að þeir viti, hvað þeir vita
og hvað ekki. Ef menn vita það, er mikið fengið, því að
þá geta menn leitað til hjálpagagna, er þekkingu þeirra
þrýtur. Kennslan ætti því að vera að verulegu leyti fólgin
í því að kenna mönnum að nota hjálpargögn, einkum