Skírnir - 01.01.1917, Qupperneq 62

■Skirnir]
í’rú Teresa Penn.
55
an konungsson úr álögum, og láta einhvern ungan Kajj-
ílanó segja mér sögur af Indíánaköppunum frægu, og —«
Hún þagnaði og horfði um stund út í bláinn. En alt
í einu kiptist hún við og fórnaði höndum.
»Heilaga guðsmóðir!« hrópaði hún, og það var grát-
■stafur í röddinni. »Hú er enginn Kapilanó lengur til, sem
segir sögur af hinni fornu frægð hins rauða manns —
nei, enginn Índíánahöfðingi, sem borið getur það nafn með
réttu. — Hann er dáinn, d á i n n, hann Kapílanó er dáinn!«
Og aftur greip hana krampadráttur í kringum munn-
inn, og það setti að henni sáran grát með áköfum ekka
og andköfum, eins og í fyrra skiftið, sem við töluðum við
hana. — Hún tók báðum höndum fyrir andlitið, hljóp út
úr húsinu og fór heim til sín.
»Hún er, ef til vill, skáldkona«, sagði konan mín.
Þegar leið fram á haustið, og þokur og vætur gengu
í garð, og dagarnir fóru að styttast, þá kom Teresa yfir
í húsið til okkar á hverjum einasta degi (nema sunnudaga),
og stundum oft á dag. Og sum kvöld sat hún hjá okkur
svo klukkutímum skifti. Hún var alt af að verða okkur
meir og meir samrýnd, og okkur fór brátt að þykja mjög
vænt um hana, eins og hún væri systir okkar eða dóttir.
»Mér leiðist að sitja altaf ein heima«, sagði hún á
stundum, þegar hún kom; »maðurinn minn fer ávalt í
burtu í býtið á morgnana, og kemur ekki heim aftur, fyr
en um miðnætti. Og þess vegna finst mér eg altaf vera
ein — ein — svo óttalega ein 1« Hún varpaði mæðilega
öndinni, og krampa-drættir' komu í munnvikin.
Teresa var á stundum undur barnaleg í framkomu,
eins og henni fyndist hún alt af vera dálítil stúlka, tíu
eða tólf ára. Það lá jafnvel stundum við, að hún væri
ofurlítið brekagjörn og kenjótt. — Ilún vildi helzt sitja
nærri bókaskápnum mínum, eða krjúpa niður fyrir fram-
an hann og skoða bækurnar, einkum á daginn, þegar eg
var ekki heima, og konan min var önnum kafin við hús-
-verkin. Oft sat Teresa á gólfinu með myndabók í hönd-