Skírnir - 01.01.1917, Qupperneq 81

74
V estur-í slendingar.
[Skirnir
hefði ekkert kveðið annað, sem snild væri á. Kvæði
hans standa reyndar á íslenzkum merg, mörg þeirra. Orð-
gnóttin og málsniidin, sem leiftrar víðsvegar í sumum
vþeirra, er drukkin með móðurmjólkinni heima í dalnum,
og náttúrulýsingarnar eru teknar úr heimahögunum öðru
hverju. En fjöldi yrkisefna er og vestrænnar ættar og
kemur þar fram i því ljósi, sem Vesturheimssólin verpur
á þau. Margt þessu líkt mætti og segja með sanni um
annað skáld vestan hafs, þótt minna sé: Jóhann Magnús
Bjarnason«.
Þetta er ágætlega sagt og maklega. Aldrei hefi eg
betur skilið hve mikið landnám Stephans er, en á ferðum
mínum vestra, þvi að mér fanst nú islenzkan eiga þetta
.alt saman:
„Um sléttur og flóa bav eimlestin oss
1 áttina norðinu mót.
A vinstri liliö silale^t aurana óð
ið óslygna, skoluga FJjót,
Sem lyfti ei fæti í foss eða streng —
því fjör, jafnvel straumanna, deyr,
Að vaga um aldur með fangið sitt fult
af flatlendis svartasta leir.“
Svo kom kvöldið:
„Eg stóð úti á pallinum vagntengslin við,
mig viðraði i dragsúgnum einn.
Og vélin spjó eisu við andköfin djúp,
sem iðaði í loftinu og brann;
En slétlan flaut blækyr og biksvört i kring
sem barmalaust, öldulaust flóð.
Sem glóðþrunginn Naglfari lestin var löng
þann lognsæ af náttskuggum óð“.
Eg gekk um stórborgina:
„Undir neistum glóðar-lampa
Rafijósa, sem gljá og glainpa
Glærum, jökul-hvítu köldum“.
Eg kom út i lundinn að húsabaki á bændagarði úti
i sveit: