Skírnir - 01.04.1920, Qupperneq 63

Skírnir]
Um fatnað.
141
tiltölulega létt eftir hlýindunum, endast lengi með góðri
meðferð og kosta ekki mjög tnikið.
Það eru einkum skinn af kindum og geitum, sem not-
uð eru til fata og má klippa eftir þörfum af ullinni.
Hundsskinn eru mjög hlý, refaskiun eflaust hlýjust allra.
Hn hver skinn sem notuð eru, þá þarf að súta þau, (álúns-
súta) og það er eflaust fáfræðin í þessu efni, sem hefir
Vi*ldið því að skinnföt lögðust niður. Alþýða þarf að læra
einhverja einfalda sútunaraðferð og fá nýtilegar leiðbein-
iQgar um gerð loðfata.
Þeir ókostir fylgja loðfötum, að nálega er ókleift að
þvo þau, að lús verður varla úr þeim náð og að þau mel-
etast. Er það danskt orðtæki, að »setja lús i skinnfötin
ban8« ef manni er gerður grikkur. Melinn má forðast
því að brjóta vandlega pappír utan um fötin að
sumrinu.
I stað loðfata gætu ef til vill stundum komið t r ó ð -
íöt (»vatteruð«). Venjulega er bómullartróð notað, en
^ðardúnn hlyti að taka því langt fram. Dúnlagið
^yi-fti ekki að vera þykt og fötin yrðu því lauflétt. Utan
otn dúninn kæmi þá fiðurhelt bómullarléreft gegnstangað.
Slíkum fötum fylgdi sami ókostur, að þau yrðu ekki
frvegin.
Venjulega eru loðföt þannig gerð, að skinnið er sem
fast fóður í dúkfiík. Á hversdagsfötum er þetta algerlega
óhentugt, því þá verður ekki 'yfirborðið þvegið, þó það
raasti allskonar óhreinindum. Annaðhvort er að hafa
8kinnúlpu eða tróðúlpu sérstaka, undir einföldum utanhafn-
arstakki, eða festa aðeins skinnfóðrið með hnöppum svo
taka megi það úr.
Gerð og snið fata. Þessu verður ekki lýst rækilega
1 stuttu máli, aðeins skal drepið á fáein almenn atriði og
|(ru þá aðeins hversdags- eða vinnuföt höfð fyrir augum.
artbúning getur hver haft eftir sínu höfði eða tízk-
nnnar.
Vér höfum áður fært rök fyrir því, að öll nærföt
S m i 11 i f ö t eiga að vera úr gisofnum eða