Skírnir - 01.04.1920, Qupperneq 65

Skírnir]
Um fatnað.
143
með vetlingum. Getur slíkt varðað lífi loppins manns
í stórhríð.
Fatnaður lcarla er nú að sumu leyti góðui', sumu illur.
Skuggalegur er hann og fábreytilegur. Milliskyrtur úr
kni eða þéttum dúk eru heimska ein. Fóðrað.i vestið með
Þunna bakinu líka. Jakkinn ætti að vera með ullarfóðri
eða fóðurlaus, venjulega hneptur upp í háls, og þó verð-
ur hann aldrei vel hentugur, því hann er ekki auðþveg-
mn og á þó að taka við miklum óhreinindum. Utan yfir
Prjónaskyrtuna') ætti að koma prjónapeysa, þykk eða
Þunn, hnept á öxlinni og yzt bómullar- eða strigakufl2)
líku sniði og kyrtill fornmanna. Hann næði þá nið-
Ur á lær og væri lauslega haldið saman með belti, líkt
°g enn gerist í Eússlandi. Brækur ættu að vera einar,
eða tvennar prjónabrækui-, og þéttar bómullarbrækur ut-
au yfir þeim, sem væru auðþvegnar.
Kvenfatnaður hlýtur ætíð að verða öðruvísi en karl-
^unna. Konur eiga börn og breyta svo mjög útliti eftir
aldri. Pilsin og víðu kvenfötin eru sprottin af þessari
Uauðsyn, en auk þess svara snóggklæddar konur sér illa,
Því fæturnir eru tiltölulega styttri en á karlmönnum, og
Þar á ofan sýnast þær mun lægri en i kvenfötum. Þá
hiun og treglega ganga að útrýma víðu hálsmáli og stutt-
Utu ermum, meðan körlum þykja kvenbrjóst og berir
a)mar fagrir. Annars má likt segja um kvenfatnað og
°& karlmanna. Lífstykkið þrengir að lungum og andar-
drættí. Það getur valdið blóðleysi, ef til vill berklaveiki.
að þrengir að kviðnum, getur spilt meltingu og greitt
yrir myndun gallsteina. Víst er það og ómótmæianlegt,
að það rýrir bak- og kviðvöðva stórum,
°§ Þess vegna finst þeim, sem á það venjast, að þær geti
an þess verið. Þó verður þetta tæpast sagt um mjög
j, 1 hentugar og sennilega hlýjar eru skyrtur úr hörprjóni.
r taka ágætlega þvotti. Þó standa þær mikið ullarskyrtum að bak’
Wað Wýindi snertir.
. 1 ^uðvitanlega má nota ullarföt yzt klæða, en þau eru ekki eins
nðÞvegin og dýrarj