Skírnir - 01.04.1920, Blaðsíða 23

Skirnir]
Elías Lönnrot og K.alerala.
101
mgum eða hryðjuverkum gerir hún það í sem fæstum
orðum, eins og flýtir sér að hverfa frá því aftur. En
höfuðyndi hennar er aftur að útmála það, sem fegurst er
1 manneðlinu, t. d. móðurástina í ýmsum myndum henn-
ar- I nánu sambandi við það er lotningin fyrir heimilinu,
sem skín fram hvervetna í ljóðunum. Kemui' þetta bezt
íram þar sem verið er að lýsa viðkvæmum tilfinningum
brúðarinnar, sem er að kveðja heimili sitt, til þess sjálf
að setja nýtt heimili á stoín, eða foieldra hennar og að-
standenda, sem keppast hvor við annan að gefa henni
góð og holl ráð, til þess að heimilið nýja, sem hún nú á
a& skapa sjálfri sér og manni sínum, geti sem bezt bætt
henni upp missi æskuheimilisins í foreldrahúsunum og
°rðið sem sönnust eftirmynd þess í flestum gieinum.
Sem vikið var að, er finska ljóðadisin lítt elsk að
^lóðsúthellingum. Fyrir því er það sjaldnast með sverð-
lQu, sem finsku hetjurnar vinna afreksverk sin., Venju-
lega vinna þeir þau með krafti o r ð s i n s, sérstaklega í
söllg- Vitur er sá, sem hefir » u p p r u n a o r ð i ð « á
Valdi sínu — og með því sigrar hann allar þrautir. I
þyí var þá lika fólginn styrkleiki Váinámöinens, að hann
Þekti upprunaorð flestra hluta. Og þegar hann, sem fyrir
g&t komið, biður lægra hlut í einhverii viðureign við
Ijandmenn sína, þá er ástæðan venjulega sú, að hann
Vantar eitthvert upprunaorðið. Því að svo vitur sem
hann er, þá er hann ekki alvitur.
Loks er eitt megineinkenni þessara ljóða hið afar-
nana samband náttúrunnar og mannanna. öll náttúran
tokur innilega þátt í kjörum mannanna, »fagnar með
lagnendum og grætur með grátendum*, ef svo mætti
8egja.
Lví miður leyfir rúmið mér ekki að orðlengja frekar
Uln þetta stórraerka og nú heimsfræga Ijóðasafn Finna.
Aðalatriðið fyrir mér var það, að gefa mönnum lítils-
attar hugmynd ura Ijóð þessi og það afreksverk, sem
öl|nrot hefir unnið með því að safna öllu þessu og skeyta
það saman í jafndásamlega heild og það birtist í hér, og