Skírnir - 01.04.1920, Blaðsíða 70

148
Um fatnað.
[Skírnir
Ermar voru á kyrtlinum með venjulegri lengd. Kyrtilinn
bundu menn að sér um mittið með belti. I stað kyrtils-
ins kom og allajafna stakkureða treyja af líkri
gerð, en styttri, og var stakkurinn stundum úr loðskinni-
B r æ k u r. voru úr hvítu eða lituðu vaðmáli, ýmist stutt-
brækur eða langar, og náðu þá niður á ökla. Nærbræk-
ur voru stundum úr líni, en annars gekk alþýða allajafna
í einum brókum. Axlabönd ,'voru engin og var brókun-
um haldið uppi um mittið, með brókarbelti eða bróklinda.
Á fótum höfðu menn upprunalega vafspjarrir, vað-
málsræmur, sem vafið var um fæturna og upp legginn, en
síðar saumuðu menn sér sokka úr vaðmáli og voru þeir
stundum fastir við brækurnar (leistabrækur). Utan yflr
vafspjarrirnar, eða sokkana, komu svo skinnhosur
(skinnsokkar) eða s k ó r úr ósútuðu skinni eða soi'tulit-
uðu, líkt og enn gerist. Um hendur ofanverðar vöfðu
menn í fyrstu dúkrenningum, en saumuðu síðar vetl-
i n g a úr vaðmáli. Þess eru og dæmi, að vetlingar voru
brugðnir eða saumaðir, svo gerðin var ekki óáþekk prjóm-
Þá höfðu karlmenn og yflrhafnir af ýmislegri gerð.
S k y k k j a n var hvað algengust, að minsta kosti hjá
þeim sem vel voru búnir. Ilún var ermalaus og var
annaðhvort haldið saman á brjóstinu með sylgju eða háls-
málið dregið saman með tygli (bandi). Skykkjan var
fóðruð með loðskinni en ytra borðið úr dúk eða vaðmáh-
K á p a var og algeng yfirhöfn og svipaði til yfirhafnanna
á vorum dögum. Hún var með ermum og hnept að fram-
an, oft með áfastri hettu eða hatti að ofan. Efnið vax
vaðmál, en stundum var kápan fóðruð með skinni. K u t
var svipaður, en ekki hneptur að framan lieldur smeygt
yfir höfuðið eins og kuflum sjómanna vorra. Venjulega
var hann úr vaðmáli, stundum úr skinni.
Búningor kvenmanna var svipaður. Skyrtan
var flegin niður að geirvörtum, ermarnar náðu oft ekki
lengra en að olnboga. Stundum voru skyrturnar erma-
lausir bolir og voru þá nefndar smokkar. B r æ k u r
voru úr vaðmáli eða líni, en ætíð opnar. Utan nærfata