Skírnir - 01.04.1920, Blaðsíða 8

86
Vizka hefndarinnar.
[Skírnir
þetta kvöld, og eg hefi fundið að þær voru ekki síður
mannlegar, þó að þær væri ægilegar. Hvíta stúlkan, sem
kemur þarna á móti honum, hún er ekki að eins mann-
leg vera, hún er freistingin í mannlegri mynd. Hún er
freistingin á göngu. Hún ber með sér það gjald, sem
hefir verið lagt til höfuðs honum og hans kynbræðrum.
Þetta, hvíta hörund, einn koss af þessum vörum, eitt
faðmlag við þennan líkama — það er hnossið, sem
verður ekki höndlað. Og þarna gengur hún.
Enginn sá þau. Nú eða aldrei á hann kost á að kanna
þann unað, sem er metinn svo dýrt, að fullnæging þess
unaðar heiintar blóð hans. . . . Hörundið hvíta verður
hvítara; hann stenzt ekki freistinguna. Hann tekur
konuna í faðm sér. Og þegar hann sleppir henni, flýtir
hún sér burt. Hingað til hefir athöfn hans verir stjórnað
af tilfinningunni einni, nú vaknar hugsun hans. Konan,
sem hleypur frá honum, hleypur með dauðadóm hans í
hverju fótmáli. Ef hún kemst burt og segir frá — hann
nemur staðar í miðri hugsun, hann strýkur hendinni um
hnakkann, hann finnur þegar til reipisins um háls sér.
Ef hann á að geta bjargað lífi sínu, verður hún að deyja.
Hann á dauðann vísan, ef hún lifir. Það eru líkur til
hann lití, ef hún deyr. Hann treystir þessum líkum. Og
hann þýtur á eftir henni, leggur rýting sínum í hjarta
hennar og grefur lík hennar.
En eins og eg sagði áðan: svona hugsaði eg ekki
þar setn eg sat í vagninum, tíu ára gamall, við hliðina á
föður mínum. Þá var »morðingi* óttalegasta orðið í mál-
inu, og barnshugurinn reyndi örvona og árangurslaust að
samrýraa þá hugmynd við allar þær mannlegu þjáningar,
sem eg hafði lesið í ásjónu hans.
Við höfðum naumast ekið helminginn af leiðinni,
þegar við komum auga á stóra mannþyrpingu framundan
okkur, ekki meira en steinsnar frá veginum. Faðir minn
vildi vita, hvað um var að vera, og við stigum út úr
vagninum og gengum inn í hópinn. Einn af kunningjum
föður míns, sem þar var staddur, vatt sér að honum og