Skírnir - 01.04.1920, Blaðsíða 76

154
Ritfregnir.
[Skírnir
fullra íúna, ef skaipskygni og ítarleg þekking fara saman. Ristan
lítur þannig út (umrituð með latnesku letri):
himvarbnA8eumaRmAdeþAÍmkAibAibormoþA-
hunihuWARobkamhAri sahialatgotnAfisKR-
or[uki]t)Auimeuemadefoklifs[litinA]g[A]lAnd(e)is |
A[lin]misurki | nissolusotuknisAksestAÍnskorin-
ni[sAti]mARnAKdanisnAreRniwiltÍRmanRlAgi |
hin la —
Umritað á fornfslenzku af M. Olsen :
A (I.) *Hin varp *ná-sæ (II.) maðr, máði þeim
keipa í *bor-móða húni.
(III.) Hverr of kom hers á
*bí á latid gotna?
(IV.) Fiskr 0r[uggi] *na vim svimaudi, | ^ e Qrmari
fugl, ef s[liti ná], galandi — J
B. es | a[linn] *misyrki.
'C. Ne’s sólu sótt ok rre saxi steinn skorinn ;
ne þeti] maðr nokðan,
ne snarir, ne villtir menn leggi. —
Árt vafa er C rótt lesið og er merkingin: steinninn er skorinn
með öðru en saxi (hníf), líklega beini, og galdrarúnir ristar á hann
að næturlagi (ne’s sólu sótt); á hann að flytjast á sleða (*bor-
móða húni) og er honum er komið fyrir eiga (galdra-) rúnirnar að
snúa niðttr (ne [seti] maðr nökðau) og ekki mega leggja hann
snarir menn (o: þeir, er gátu haft skaðleg áhrif á rúnasteininu og
mátt hans) eða viltir (o: þeir, er gátu vilzt, orðið fyrir skaðlegurn
áhrifum af völdum galdrarúnanna). A og B er vafasamara, en all-
líklegar eru skýringar höf., og vitnar hann hvarvetna í fornnorrsen
rit, einkurn goðsagnir Edduljóðanna, getgátum sínum til stuðn-
ings. Et' skýringarnar eru róttar er merkilegt samtæmi milli kenn-
inganna á steini þessum (*ná-sjór, *botmóðr, *orm-are, *misyrki)
og skáldakvæðanna; ýmislegt er og svipað Edduljóðum; *borntóðr
minnir á egg-móðr í Grímnismálum og laud gotna á Gotna land i
Grímnism.; þá minnir og ormurtnn (fiskr ör[uggi] o. s. frv.) a
Niðhögg i Völuspá, galdrarúnirnar og notkun þeirra á þessutn
rúnasteini á rúnaljóðin í Hávamálum og Sigurdrifum. Alt þetta
bendir á, að goðasagnir Edduljóðanna áttu sín heimkynni i Noteg1
■og tengir áletrun þessi, ef rótt er skilin, fastar saman forníslenzkan