Skírnir - 01.04.1920, Blaðsíða 66

144
Um fatuað.
[Skirnir
lipur og lítt strengd lífstykki. — Pilsin hanga allajafna
á mjöðmunum einum og þrengja oft meir að mittinu en
holt er. Ur því má bæta með einhvers konar axlabönd-
um. Mjög síð pils dragast niður í skarnið, slitna og skitna,
og eru því mjög óhentug. Sem hversdagsfat er íslenzka
peysan of stiið og þröng, nema prjónapeysa sé, og vað-
málspilsin of þung, ekki sízt er þau blotna. Einfaldur
striga- eða bómullarkjóll yzt klæða er hentast sem hvers-
dagsfatnaður við vinnu.
Höfuðbúnaður skiftir minstu nema á vetrum og í vot-
viðrum. I votviðrum er sjóhattur sjálfsagður, á vetrum
loðhúfa og ef til vill með Mývatnshettu innan undir í
\verstu veðrum. Þá er það og skrælingjaháttur, að ganga
með augun óvarin í hvaða hríð sem er. Nú er völ á
ágætum hríðargleraugum, sem gerð hafa verið
handa bílstjórum og flugmönnum. Má og skeyta við þau
.grímu úr loðskinni eða öðtu sem verndi andlitið. SteiQ*
grímur Matthíasson læknir lætur mikið yfir Mývatnshettu
og hríðargleraugum.
Höfuðbúnaður kvenna vill oftast verða fremur til
-skarts en nytsemdar. I votviðrum er ekkert sem jafuast
á við sjóhatt, og í þurki er einföld kollhetta ef til viU
bezti vinnubúnaðurinn.
Vet 1 i n gar. Þó íslenzkir prjónavetlingar séu að ýutsu
leyti góðir, þá eru þeir of kaldir í illviðrum, jafnvel þó
tvennir séu. Stormurinn blæs gegnum óþéttan prjóna-
dúkinn. Ekki eiu þeir heldur haldgóðir við vinnu og
vatnsþéttir eru þeir ekki. Þá eru samskeytin við ermar
óþétt, svo úlnliðurinn kólnar.
Skjólgóðir vetrarvetlingar eiga að vera tvöfaldir, ytra
borðið eða ytri vetlingurinn á að vera víður belgvetling*
ur, úr sterku, sútuðu og vatnsheldu skinni,1) og na
svo hátt upp, að samskeytin verði þétt milli ermar og
vetlings. í sjálfu skinninu er nokkurt skjól, en aðallega
‘) Steingrími Matthíassyni )ækni hafa og gefist vel vaxdnks
vetlingar á feröalögum ntan yfir.