Skírnir - 01.04.1920, Blaðsíða 64

142
Um fatnað.
[Skírnir
prjónuðum loftraiklum dúkum, en þétt hald-
góð og auðþvegin yfirklæði. (Dæmi: ullar-
skyrta prjónuð, ullarpeisa og yzt strigastakkur). Ull
er hvað bezt í öll nærklæði, en svo má þó prjóna og
vefa bómull og lín að hlýtt verði og slík föt er auðvelt
að þvo. Yfirklæðin eru bezt úr góðum bómullardúk,.
þunnum striga s>nankín« eða þvilíku. Fóðurlaus eiga þau
að vera og auðþvegin. Engin flík á að vera svo, að ekki
megi þvo hana. Milliskyrtur úr lini og lérefts-
fóður í fötum ættu helzt að hverfa úr sögunni.
Fat'naður má hvergi þrengja um o f
að líkamannm. Hættast er við þessu um mitt-
ið (lífstykki, belti, þröng föt), um fótleggi (sokka-
bönd) og hálsmál (stít'að lín). Það verður því að halda
fötunum uppi á þann hátt, að þyngslunum sé sem
jafnast skift á mjaðmir og axlir, án þess að strengja
þau verulega að líkamanum. Að nokkru leyti má gera
þetta með axlaböndum, að nokkru með því að sníða
fötin sem bezt eftir mjöðmunum, en auk þess má og
festa föt saman með böndura eða á annan hátt, sokka við
nærbuxur o. þvíl. Ef buxur falla vel að mjöðmunum
(sniðnar eftir þeim) haldast þær uppi án axlabanda, en
þau geta valdið nokkrum óþægindum t. d. við slátt. Ef
belti er notað, á það að vera sæmilega breitt og ekk’
strengt fast.
Op og samskeyti á fatnaði á að gera svo að'
hvorki þrengi þar fötin né blásitilskaða. inn undir þau.og auk
þess þarf að vera mjög auðvelt að loka samskeytum og
opna þau. — Flegna hálsmálið ætti ekki að sjástáhvers-
dagsfötum nema loka megi, en lítill hálsdúkur eða klútur
getur verndað ytri fötin frá því að núast við hörundið. —
Ermaopum loka Amerikumenn á skjólfatnaði með prjóna-
smokk, sem festur er að ofan innan í ermina, en að fram-
an er í honum teygjuband, sem heldur honum lauslega að
úlnliðnum og þó svo að hvergi blæs innundir. — Vetrar-
föt skulu tvíhnept og annaðhvort haldið saman með málm-
spennura eða stórgerðum hnöppum og hneslum, svo hneppa-