Fróði - 01.01.1914, Qupperneq 13

FRóDI
77
Frú Campton Clarke opnaði á fulla gátt, stóru augun sín og
varpaði mæðulega öndinni og mælti: “Víst var ég að hugsa þetta,
hamingjan hjálpi mér, maðurinn er göldróttur.”
“J’essi maður,” mælti Byron, og benti á Karl Fielding, “er aö
hugsa þetta: “Þú getur aldrei vitað. hvað ég er að hugsa.” En
.áreiSanlega get ég það. “Nei hver ólukkinn”. hugsar hann. “Ég
vildi að ég hefði ekki komið. Þetta eru laglegar aðfarir. Skyldi
hann þá virkilega geta það. Ég má vara mig.”
Svona gekk það, og jukust hlátrarnir, eftir því sem Byron tók
■einn eftir annan og las hugsanir þeirra.
“Þetta er einhver leikur”, las Byron úr huga stúlku einnar.
Stúlkunnar fögru, sem setið hafði andspænis honum undir borð-
um. Þeir hafa búið þetta alt undir fyrir fram.” Nei við höfum
ekki gjört það, eins og þér nú getið séð. “Hann gat upp á þessu.
Það geta líka fleiri.”
“Jæja”, seg'r Byron. “Hugsiö þér þá um tölu einhverja eða
nafn.
“Tuttugasti og sjöundi mars”, — segir Byron undir eins. “Er
það rétt?”
“Jú, alveg rétt”, mælti hún, brosti við og roðnaði.
“Er það þá ekki undarlegt”, hélt Byron áfram að lesa,; “hve
meistaralega gjörir hann það ekki ? En sá voðamaður!” Allir hlógu-
“Ef ég gæti lesiö i huga þér. ástin mín, þá gæti ég vitað, hvort
þú ert að leika þér aö mér eða ekki. — Ég gæti þá vitað fyrir
víst. hvað þú hugsar um mig.” Nú var hlegið dátt. Ungi maður-
inn var kafrjóður, en stúlkan hló hjartanlega og sindraði gleðin
úr augum hennar.
“Máske herra Byron vilji reyna að komast eftir því fyrir yður”,
sagði hún og brosti borginmannlega til Byrons.
“Á eg að gjöra það”, spurði Byron, og snöri sér að hinum
unga manni, en hann leit bænaraugum til hans.
“Já, gjörið ]>að fyrir mig. Hún hefir teymt m;g á svuntu-
bandinu sínu í meir en ár.”