Fróði - 01.01.1914, Qupperneq 14

78
FRóDI
Byron snöri sér ai5 stúlkunni og horfBi fast á hana og fór
þegar aö lesa.
“í>ér eruö vel gefinn”, las hann; “en ég ætla aö hugsa aöeins
um þaö, sem mér stendur á sama um. Ég ætla ekki að láta yður
draga neina leyndardóma iit úr huga minum. Mér líst fremur vel
á hann Pinky, rétt eins og marga aðra pilta — og stundum fult
eins vel. En stundum falla mðr aörir betur í geð. Þér veröiö nú
að gjöra yöur ánægöan meö þetta, því ég ætla ekki aö láta yöur
vita meira. En ég gæti bætt því viö, aö ég kæri mig ekkert um
aö lesa í huga yöar þessa stundina.”
Byron hló nú sem aörir. “Hafiö þér nokkuö á móti því. aö
ég leiti frekari vitneskju um þetta, sem Pinky baö m g aö grenslast
eftir?”
“Nei! langt frá,” sagöi hún, þvi aö ég veit aö þér getiö þaö
ekki”, las hann svo.
Svo snöri hann sér aö fólkinu. “Vill nú enginn nefna mér
fleiri af ungum sveinum, sem líta hýru auga til stúlku þessarar?”
Pinky varö fljótur til svars. “Þaö er hann Scott, Snaith,
Gardener, Van Tuyle og svo hann Stoneward yngri.”
“Mér þykir leitt aö veröa aö segja yöur, aö Gardener er maö-
urinn, sem hún hefir huga á”, sagöi Byron.
Stúlkan roönaöi. “Bull og vitleysa”, mælti hún. En Byron hélt
áfram að lesa:
“Ég elska hann ekki. En ef hann faöir minn skyldi heyra
þetta?”
Þaö var sbm allur hópurinn varpaöi mæöulega öndinni. Roöinn
hvarf úr kinnum stúlkunnar. Hún varö náföl, og sorgarblæju dró
fyrir augu hennar.
“Mér þykir mjög leitt, ef aö ég hefi komið einhverju illu til
leiöar,” mælti Byron. “En þér mönuðuð mig til ]æss, og ég hélt
að þetta væri ekki saknæmt.”
“Er ekki timi til að fara að hugsa um dansinn?” mælti Whitt-
man til konu sinnar, og nú fóru allir að tala í emu — sýning þesisi
avr búin. Byron stóð þar einn, en sumir fóru að fara. Þá kemur
Whittman til hans og grípur í hendi hans til að kveðja hann, en