Fróði - 01.01.1914, Síða 79

FRÓDI
143
á beinunum. Fyrri, en maðurinn er oröinn aS reglulegri beina-
grind, er hungurdauSinn etSlisfræSislega ómögulegur. ÞaS er
dásamlega útbúiS af náttúrinni (eins og sjá má á hverri eSlis-
fræði) aS heilinn og taugakerfiS getur bæSi nærst og lifaS á
hinum öSrum pörtum líkamans. Og, meSan nokkur fita eSa
hold er til í lí kamanum, þá er þaS tekiS til þess, aS næra heilann.
Heilinn léttist ekki vitundar ögn, þó aS menn svelti til dauSa.-
Fitan minkar um 9 7 prósent, vöSvarnir um 30 prósent, blóSiS
1 7 prósent, lifrin um 56 prósent, miltaS um 63 prósent og tauga-
kerfin um 0 prósent, eSa ekki neitt.
Þarna geta menn séS þaS, aS því nauSsynlegra sem líffæriS
er manninum, því minna tapar þaS af þyngdinni.
En sé nú'svo, sem æfinlega á sér staS, þegar fastan er manni
nauSsynleg, og menn leggja út í hana—sé nú svo, aS allir gangar
og holur líkamans séu fullir og úttroSnir af allrahanda rusli og
úrgangi fæSunnar, eSa fæSu, sem líkaminn hefur ekki geta notaS,
þá er æfinlega tekiS á þessu fyrst, sumt er notaS til viShalds lík-
amanum, en sumt er flutt burtu meS blóSinu og rutt út úr líkam-
anum. Þetta tekur oft all-langan tíma og meSan þetta endist er
ekki tekiS á öSru. Þetta er mjög mikilsvarSandi atriSi, og á því
eru föstulækningar bygSar. MagnleysiS og sleniS og leiSindin
kemur ekki af fæSuskorti, heldur af ólyfjan og eitri, sem þessi
eSur hin sýkin myndar í líkamanum. Og megurSin stafar ekki
af því aS líkaminn í sjúkdómnum fái of litla fæSu, heldur af hinu
aS sjúkdómurinn eySir líkamanum meS því, aS búa til eitur í
honum. Ef aS hægt er aS ná þessu eitri burtu, þá er líkaminn
læknaSur um leiS, og sjúklingurinn er heilbrigSur orSinn. Þetta
er alt eins létt og aS stafa sig fram úr stafrofinu, ef aS menn taka
í réttan enda.
ÞaS er því deginum ljósara, aS fastan er hin eina eSlilega,
náttúrulega og skynsama lækning viS offitunni, ef aS menn vilja
losa sig viS hana, hún er algjrlega óhult og frámunalega auSveld
og kostar enga peninga. ÞaS er engu kvalameira aS ná af sér
fitu, en aS hlaSa henni á sig. Vita skuld finst sumum fyrstu tveir
dagarnir ætli aS gjöra út af viS sig, og eru máske hræddir um, aS
þeir muni lífiS láta, en aS allega er þaS í ímyndun mannsins sjálfs
—Svo þegar lengra líSur hverfa þessar sultar kvalir vanans, og