Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 15

IÐUNN
Svanurinn flaug.
173
um leið og hann leit í kringum sig. — Æ, þarna er
drengurinn! — sagði hann, um leið og hann gekk
að sænginni. — Er Dóminique veikur? —
Bagot kinkaði kolli og sagði síðan: — Hreysiköttur
og svo hitasólt, séra Corraine. —
Preslurinn þreifaði hægt á lífæð drengsins; síðan
leit hann nokkuð snögt á manninn og sagði rétt svo
að það heyiðist, en þó mjög svo ákveðið:
— Og konan, Bagot? —
— Hun er hér ekki. — Röddin var lág og dimm.
— Hvar er hún, Bagot? —
— Eg veit það ekki, herra. —
— Hvenær sástu hana síðast?
— Fyrir fjórum vikum, herra. —
— Það hefir þá verið í september, nú er kominn
október — nú er kominn vetur. Menn sleppa hjörð-
um sínnm hér út á flatneskjurnar uudir veturnætur
án þess að þeir viti beint, hvað af þeim verður, þótt
þeir vænti þeirra aflur að vori komandi. En konu
— menn fara ekki svo með konu sina, Bagot . . . .
Þú hefir verið vondur maður og harðvítugur, Bagot,
og þú hefir ekki hirt um guð, en ég hélt, að þú
elskaðir konu þína og barn! —
Hendurnar kreptust ósjálfrátt á veiðimanninum og
illsku-leiftri brá fyrir i augum hans; en hið rólega
milda augnaráð hins slökti reiðibálið í æðum hans.
Presturinn settist á rúmið hjá barninu og tók mjúk-
lega á sóttheitri hendinni.
— Stattu kyr, þar sem þú ert, Bagot — sagði
hann — stattu þarna grafkyr og segðu mér, hvað
að þér amar og hversvegna konan þín er farin. . . .
Segðu mér frómt frá öllu — í guðs bænum! — Og
um leið og liann mælti þetta, lyfti hann stórum
róðukrossi úr járni, er hékk á brjósti hans.
Bagot sellist á bekk, skamt frá hlóðunum, og
bjarminn lék um hið veðurbitna, karlmannlega and-