Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 55

IÐUNN
Ynging dýra og manna.
49
ust í sundur í fleiri og fleiri lifandi parta, líkt og hvítu
blóðkornin gera enn.
Þegar vér athugum ellimörkin, eins og áður var lýst,
með hinni óstjórnlegu viðkomu bandvefsfrumanna, þá er
það líkast því, sem náttúran sé að koma á sama jöfn-
uðinum er átti sér stað meðan til voru einungis ein-
frumungar, sem allir voru hver öðrum líkir.
En hinn margbrotni líkami, sem fyrir miljóna ára
framþróun, er samsettur orðinn af margskonar ólíkum
samstarfandi frumuhópum, þolir ekki þesskonar upp-
vöðslusemi einnar frumutegundar, heldur veslast upp
fyrir óstjórn og agaleysi.
Það er engum vafa bundið að meðan innrensliskirtlarnir
(ekki síst skjaldkirtillinn og kynskirtlarnir) eru heilbrigðir,
þá megna þeir með lífsafa sínum, að hafa hemil á ó-
regluleglum vexti einstakra frumuvefja. Ef það skyldi nú
lánast að græða í menn eftir þörfum innrensliskirtla jafn-
óðum og þeir hrörna, sem fyrir eru, þá eru sennilegar
líkur fyrir því að takast mætti að tefja lengi fyrir ellinni.
»Sjaldan lýgur almannarómur«, segir máltækið (en
stundum lýgur hann áreiðanlega). Áreiðanlegt er að
margir draumar mannkynsins hafa ræst, og ekki síst þeir,
sem eru jafn gamlir eins og sá, að hægt sé að borða
einhverja ódáins fæðu til að lifa eilíflega, eða sá að unt
sé að kasta ellibelgnum. Sú trú er sjálfsagt enn til, sem
eg heyrði um sem barn, að það væri nokkurnveginn
vissa fyrir því að ellibelgurinn kastaðist af hverjum og
einum alveg sjálfkrafa þegar vissum aldri væri náð yfir
tírætt. Því til sönnunar var tilfærð vísa um kerlingu í
Eyjafirði, sem hljóðar svo:
„Hundraö ára hrepti klára gleði
ellefu skorðuð ár og þrenn,
ein fyrir norðan kerlingen".
lðunn IX* 4