Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 77

IÐUNN
Sfrútur.
71
varð eg að komast — heim að Lóni. En það varð eg
að varast mest, að lenda fyrir ofan bæinn. Skárra var
þó, að reyna að halda sig nærri bjargbrúninni. Þá var
þó meiri von til þess, að verða var bæjarins. Og þann
kostinn tók eg.
Þótt Lónbjarg sé ekki þvílíkt jafn úfið og Barðinn,
þá tók eg það ráðs, að skríða í myrkrinu og hríðinni,
lítið minna en eg gekk, og því skilaði mér seint áfram.
Lífinu varð eg að reyna að bjarga í lengstu lög, með
hvaða hætti sem það mætti verða.
Sárast fanst mér, að hafa mist fylgd hundsins — mín
vegna og ef til vildi hans vegna. Gat ekki skeð, að
hann hefði á einhvern hátt farið sér að voða? — —
En — hvað sýndist mér? — Ljós — það gat varla
verið. Það hvarf líka þegar í stað. Og enn reyndi eg
að bögta áfram. En eg sá ekkert frá mér — ekkert
nema hríðarsortann.
Og hvað var svo þetta?
Hundurinn var kominn aftur, jafn vingjarnlegur og
nærfærinn sem áður. Og nú var eins og hann vildi láta
mig sækja meira í veðrið. Eg fór líka að reyna það.
Nú var það engin missýning. Eg þóttist sjá það með
vissu.
Þarna var ljós — örskamt burtu.
Hundurinn hvarf mér enn á ný. En eg stóð upp og
reyndi að ganga á ljósíð.
Bænum náði eg líðandi óttu.
Aumingja Strútur og ljóstýran, sem látin var lifa yfir
veika vöggubarninu, höfðu leitt mig að bænum í myrkr-
inu og hríðinni. — —
Eg gat þess við bóndann hvílíkur bjargvættur hund-
urinn hefði reynst mér. Bóndi lét heldur fátt við því;
gat þess til, að þetta hefði líklega verið móstrútótta