Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 37

IÐUNN
Kvæði.
31
II.
Suma gerir giftan fleyga,
og greið eru’ að líða tuttugu ár,
þeim sem hennar heiði teiga.
Hinum, þeim sem bágast eiga,
spölurinn er ei sporafár;
þeim sem aldrei áttu móður,
enginn reyndist hlýr og góður,
verður flestum fótur sár.
Snáði, augljóst úrkast manna,
upphrópsmerki’ um skrílsins korg,
seiggerð storkun frosts og fanna,
flaut á bylgjum þúsundanna,
straumi lífs í stórri borg.
Engir greindu af grun né vissu
getnað hans — þá feyki skyssu,
en markið áttu »synd og sorg«.
Samt var furða þvælnin, þolið,
þófið hans við nekt og sult.
Enn þá hafði ’ann aldrei stolið,
en er mest varð neyðin, volið,
brann sú fýsn, þó færi dult.
Stundum líkast góðum granna
ginnihvískur freistinganna
og falsskin þeirra glýju-gult.
»Hægan! Sjá hve sakir standa:
Siðprúð kona, íslensk frú,