Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 31

IÐUNN
Hermann ]ónasson.
25
ráði sínu og framkomu. ]eg hefi engum kynst, er eins
vel kunni íþrótt þá. Þessi næmleikur og hreinskilni
gerði hann, ásamt vitsmunum hans og karlmannlegum
yl, er frá honum lagði, að einhverjum hinum notalegasta
manni í viðkynningu og vináttu. Því sóttu margir ráð
hans í alls konar vandræðum og vanda. Veit jeg dæmi
þess, að leitað var ráða hans í stríðu einkamáli og hon-
um um það ritað hjeðan að heiman vestur á Hyrrahafs-
strönd. Og svarið var ekki ritað utan við sig. Hann var
og óvenjunærgætinn. Naut þeirrar nærgætni þægilega í
gestrisni hans. Líður mjer seint úr minni, hversu hann
að haustlagi tók eitt sinn ferðalang, sundvotum úr Húna-
vatni. Þar var með sömu gerhygli og umhyggjusemi sjeð
fyrir þörfuni gests og hests.
Hermann hefir skilið, hvílíks næmleika honum var
ljeð. í brjefi til Unnar Vilhjálmsdóttur kveðst Hermann
oft hafa bölvað feimninni, bæði sín vegna og »nánustu
ættingja«. Síðan segir hann: »Raunar er nú rangt að bölva
feimninni, því að hún er runnin af bestu rótum: óvenju-
miklum næmleika fyrir allri framkomu sinni og hegð-
un“J). Hann kveður þenna dýra eiginleika spretta af
»góðum gáfum og fíngerðum«, einkum dómgreind. Hitt
mun eigi síður sannmæli, að dómgreind spretti nieðfram
að næmni skynjana og tilfinninga.
Þessi mikli næmleikur gæddi og hjelt við samvisku-
semi hans og vandaðri breytni, er sýn er í ráðsmensku
hans fyrir landsins hönd. Svalli hans og ákaflegri ofdrykkju
tókst aldrei að drepa mannkosti hans. Þórarinn á Hjalta-
bakka, er honum var allra manna kunnugastur, skrifar:
»Hann var — — hreinvandaður, vinfastur, trygglyndur,
ráðhollur og rjettlátur svo að engan þekti jeg eins«. Agrip
1) Leturbreyling mín.
Höf.