Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 71

ÍÐUNN
Strútur.
65
minn, sem fylgdi þér um Barðann í manndrápsbylnum
fyrir rúmum ellefu árum síðan, mælti maðurinn og sá
nokkuð fast til mín. Og líkast væri það honum, að
þekkja þig nú aftur og fagna þér, þótt aldrei hafið þið
sést síðan, svo eg viti.
Þetta kom mér alls kostar óvænt og varð líka til
þess, að umsvifalaust rifjaðist í huga mér löngu liðinn
atburður, viðkvæmur og alvarlegur. —
Var þá ekki þarna lagstur að fótum mér bjargvætt-
urinn minn ferfætti, ellihrumur og örvasa?
Það var víst tvímælalaust. —
Menn munu hafa alloft rekið sig á það, að minningar
löngu liðinna, mikilsverðra viðburða geta eins og tjóðr-
að mál manna og athafnir.
Svo fór mér að mestu í þetta sinn. Þó held eg, að
eg hafi sýnt þá mannrænu af mér, að segja við aum-
ingja hundinn, þennan ómálga bjargvætt minn og ókunna
trygðavin, nokkur vinarorð og þakkar og fara um hann
hlýjum höndum. Við mundum hvort sem væri ekki
sjást oftar. —
En eg verð að segja frá kynning okkar Strúts. Það
mætti mér ekki undir höfuð leggjast.
Það eru tuttugu og sjö ár síðan svo stóð af sér, að
eg átti á Góunni leið sunnan Jökuls, eða «fyrir framan«,
svo sem það er nefnt, og kom vestan fyrir.
Þessi leið er venjulega farin svo, að haldið er suður
Saxahvolsheiðar og yfir Hólamóðu nokkuð fyrir ofan
Hólahóla, sem standa ytst í Bervíkurhrauni, síðan um
Bervíkurhlið og Lónland og svo ausiur hraunin, ofar
Purkhólum og inn með Háahrauni, alt að Dagverðará.
En þessa leið mátti eg ekki fara að því sinni, því