Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 75

IÐUNN
Strútur.
69
öruggur og ókvíðinn — af því hundurinn fylgdi mér og
lét ekki sitt eftir liggja. —
En hvað aumingja hundurinn var gaumgæfinn um það,
að eg hætti mér sem sjaldnast fram á bjargbrúnirnar.
Því ætti eg ekki að geta gleymt. Gaumgæfnin sú finst
mér hafa verið svo frábær og raunar lærdómsrík.
Loks vorum við komnir í Dritvík.
Einhvern veginn hafði mér ratast að lenda á gömlu
búðartóftinni í víkurbotninum — að eg hélt.
Veðurhraðinn var þar minni, en fannburðurinn slíkur
sem áður.
Á búðartóftina var eg sestur — nei, eg var í raun-
inni lagstur þar. Eg fann, að eg var harla lúinn og eg
þráði hvíld mest af öllu. Það draup svitinn af hverju
mínu hári og við -mig toldi hver tuska.
Mér fanst eg vera búinn að vinna sigur á mestu
torfærunni. En — var eg þá ekki líka sigraður?
Fyrir því gat eg enga grein gert mér.
Mér fór að líða ósköp vel. Ró og kyrð fanst mér
svífa undur mjúkt um mig, og eg mundi ekki hvar eg
var staddur og eg mundi ekki einu sinni eftir fylginaut
mínum, hundinum, og þó lá hann hjá mér, rétt við
hlið mér.
Hvort eg hafi sofnað, veit eg ekki, en hitt var víst,
að eg einhvern veginn hrökk upp við það, að hundur-
inn var býsna órór. Vmist skrækti hann, gó eða urraði.
Hundurinn lét mig ekki í friði, ýtti við mér og togaði
í mig.
Eg varð að setjast upp. En nú fann eg breyting
á mér. Það setti að mér hroll og eg var undarlega
stirður og þjakaður. Og nú varð eg þess fyrst vísari,
að skórnir mínir voru tættir sundur, sokkarnir sums-