Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 39

IÐUNN
Kvæði.
33
Vitnaðu svo að hregg og hungur
hafi soninn dustað vel;
dó þó að sönnu úr elli ungur,
því æskuna gleyptu veglaus klungur
og stórhugann lukti lítil skel.
Beiddu ’ana að hafa ei hugartrega;
hún hefir grafið kirfilega
hneisuna sína í múgsins mel«.
Mildi að olli’ ei masið slysi,
mjög varð frúin óttableik.
Líkt og fléttað geig og gisi
grimmilegu hugarblysi
skaut á hennar skilnings-kveik. —
Nær sem minning þessi þreytir
þarf hún »púns« og mikils neytir,
svo rósemd hjartans verði’ ei veik.
Dulagjá.
Dulir þykja drottins vegir,
dómar hans og lagaboð.
Ærið hart hann ýmsa beygir,
ástæður ei neinum segir;
virðist sumt á veikri stoð.
Sett er fyrir sjónir manna
svipuð stjórnan atvikanna,
eins og flaksi í vindi voð. —
Dimt er kvöldið, krapi og mugga. —
Kafar skafla og stefnir heim
L
Iðunn IX.
3