Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Side 12

334
Dularfull fyrirbrigöi í fornritum vorum.
IÐUNN
„Eru þat svik ein, | es séa þykkjumk
eða ragnarök? | Ríða menn dauðir,
es jóa yðra | oddum keyrit,
eða es hildingum | heimför gefin?"
Ambáttin á tal við Helga. Hún fer heim til húsmóður
sinnar og segir henni, að ef hún vilji tala við mann
sinn, skuli hún koma til fundar við hann, og að hann
biðji hana að líkna sér og draga sviðann úr sárum sínum.
Hún flytur mál hans í kviðunni með þessum orðum:
„Út gakk Sigrún | frá Sevafjöllum,
ef þik folks jaðar | finna lystir;
(upp’s haugr lokinn, | kominn es Helgi)
dolgspor dreyra, | döglingr bað þik,
at sárdropa | svefja skyldir “.
Sigrún fer nú að finna Helga, og verður mjög fegin
fundi þeirra, þó að hann sé dauður. Hún sér, að mjög
þunglega er ástatt um hann. Og hún spyr, hvernig hún
geti hjálpað honum.
Þá kemur þaö stórmerkilega svar, að örðugleikar
hans stafi allir frá henni. Þeir orsakast af harmi hennar
og gráti. Þetta er orðað í þessum átakanlegu og afburða
skáldlegu línum:
„Ein veldr þú Sigrún | frá Sevafjöllum,
es Helgi es | hrædögg sleginn.
Grætr gollvarið | grimmum tárum
sólbjört, suðræn, | áðr sofa gangir,
hvert fellr blóðugt | á brjóst grami,
úrsvalt, innfjalgt | ekka þrungit.
Eftir þennan fund þeirra kom Helgi ekki til mannheima.
Auðvitað er þetta alt skáldskapur, en engin sannsögu-
leg frásögn. En í þessum skáldskap virðist vera djúp-
settur sannletkur, sennilega runninn upp af einhvern
reynsluþekking forfeðra vorra. í sálarrannsóknunum hefir