Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Blaðsíða 94

416
Nýjar bækur.
IÐUNN
íslenzkir lesendur með næmum málsmekk fá ekki notið
hennar eins vel og ella myndi, hefði höf. ekki verið svo
nýkominn heim, er hann sendi hana frá sér. —
Fæstum mun hafa verið það kunnugt, að Jakob Thor-
arensen fengist við sagnagerð. Þeim, sem þektu ljóð hans
— og þeir voru margir — hefði þó ekki þurft að koma
það svo mjög á óvart, að hann gæti skrifað sögur. Kvæði
hans allmörg benda ótvíræðlega í þá átt, að hann muni
vera sagnaskáld engu síður en ljóðskáld. Hann sækir
oft yrkisefni sín í sögur og sagnir. En ekki nóg með
það: mörg af beztu kvæðum hans eru sögur í bundnu
máli og sýna, að hann er fundvís á söguefni., Skal eg,
þessu til sönnunar, benda á kvæði eins og »Utburður«
og »Dulagjá« íStillum, »Hrossa-Dóra« íKyljum, »Hrefna
á Heiði« og »Eldabuskan« í Sprettum, »Sambýlið á
]öðrum« í Snæljósum, »Boðflennan« í Iðunni í fyrra,
og mætti þannig lengi telja.
Nú hefir ]. Th. í bili hlaupist undan merkjum hjá
ljóðadísinni og sent á markaðinn sína fyrstu sögubók.
Er það í alla staði hyggileg ráðabreytni nú á þessu met-
ári rímsmíðisins. Ekki er heldur að efa það, að hinir
mörgu vinir hans víðsvegar um land taki með jafnmiklum
fögnuði þessari nýju bók hans eins og hinum fyrri.
Á undanförnum árum hafa birtst nokkrar smásögur í
Eimreiðinni og Iðunni undir dulnefninu Jón jöklari.
Hafa margir leitt getur að því, hver sá höfundur væri,
og flestir getið skakt. Nú er gátan ráðin, því tvær af
þessum sögum er að finna í bók ]. Th.: »Helfró«, sem
Eimreiðin flutti fyrir nokkrum árum, og »Hneykslið«,
sem birtist í Iðunni á árinu sem leið. Áuk þess eru í
þessu safni þrjár nýjar: Skuldadagar (dýrtíðarsaga úr
Reykjavík), Hlátur og Hmur vatnanna.
I sögum þessum koma fram allir beztu kostir ]. Th.
sem skálds. Hann hefir jafnan verið athugull á marg-
vísleg fyrirbrigði mannlegs lífs og mannlegrar náttúru,
djarfur og hispurslaus, orðheppinn og styrkur í máli.
Hann er einn þeirra rithöfunda, sem eiga sérsvip. Og
með sögum þessum kemur nýr — eða að minsta kosti
óvenjulegur — tónn inn í sagnagerð okkar: humorinn,