Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 6

124
Sveinn Víkingur:
Apríl-Mai.
hörmulegasta ósigur, smán og dauða. Þeim var kunnugt
um, að lœrisveinarnir voru nú í þann veginn að leggja af
slað heim til Galíleu, með liina þungu byrði vonbrigð-
anna á þreyttum herðum.
En þrátt fyrir ósigurinn elskuðu þó þessar fátæku
konur Krist af allri sál. Aldrei mundu þær glevma hon-
um. Hann var meiri og' hetri en allir menn. En nú var
hann dáinn. Og þær voru aðeins fátækar konur, sem
ekkert megnuðu gegn ofurvaldi dauðans, nema þetta
eitt, að leggja ilmsmyrsl við sárin.
Alll í einu nema konurnar staðar. Nýrri hugsun lýsl-
ur niður í sálir þeirra: Hver num velta steininum frá
gröfinni? Þeim Iiafði ekki doltið það i hug fyrr en nú, að
steinninn fyrir grafardyrunum var þvngri en svo, að
veikir kraftar þeirra gætu vell honum frá. Átti þeim
þá ekki að leyfast að færa líkama liins látna meistara
])essa hinzfu fórn, þessa síðustu þjónustu?
En sjá, þegar þær komu að gröfinni, þá var steininum
Velt frá. Og þegar þær gengu inn í gröfina, sáu þær
bjarta veru, skínandí engil, sem sagði við þær: „Þér
leitið að Jesú frá Nazaret, hinum krossfesta. Hann er
ekki hér. Hann er upprisinn. Hann fer á undan yður til
Galíleu. Þar munuð þér sjá hannn“. Áhrifunum, sem ])að
hafði á konurnar að finna grölina tóma og heyra orð
engilsins, þeim verður ekki með orðum lýst. Þau verða
aðeins fundin í hæstri hrifningu.
En þegar Jerúsalemshúar vöknuðu þennan bjarta
morgun, þá liefðu þeir getað séð þrjár koriur skunda
hratt eftir götunum. Úr augum þeirra og svip, ókyrrð
þeirra og fasi, lýsti undarlegt sambland ótta og' æðstrar
gleði. En fáir gáfu þeim gaum. Enginn vissi, engan
grunaði ])á, að þarna væru fyrstu boðberar eilífðartrú-
arinnar að bera blys upprisunnar út í heiminn. Enginn
vissi þá, að sá kyndill mundi hera dýrð hins krossfesta
Krists Jesú um allar áífur heims og svala dýpstu og
helgustu þrá mannshjartans um allar aldir.