Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 24

142
Benjamín Kristjánsson:
Apríl-Maí.
er komið, leggst heimsflóttahugsunin eins og dauð hönd
yfir allt menningarlíf og leggur það í kalda kol. Meðal
kristinna þjóða hefir endurlausnarþráin stundum
nálgast slíkar öfgar, t. d. í munklífi miðaldanna og
þeim eigingjarna frelsunar- og sáluhjálparákafa, sem
hugsar fyrst og fremst um það að koma sjálfum sér í
örugga höfn á landi útvaldra, hvað sem um þann múg'-
inn verður, sem gengur á hinum hreiða vegi.
Kenning Jesú Iírists og lærisveina hans var að vísu
endurlausnarkenning: Vilji Guðs í mannssálinni stefnir
til æðri hluta en hinn óendurfæddi lieimur. En guðs-
ríkið átti þó að koma, svo á jörðu sem á himni. Enginn,
nema faðirinn, veit tíma og tíðir. En ríkið álti að koma
fyrir kraftaverk Guðs og trú mannanna, er þeir tóku
að skynja dýrð Guðs, hulan var dregin frá augum þeirra,
og þeir urðu meðvitandi um mátt sinn og köllun. Veg-
urinn var ekki sá að draga sig út úr heiminum með það
einkafyrirtæki að reyna aðeins að sjá sjálfum sér borg-
ið, heldur að starfa í heiminum og fórna sjálfum sér
allt til dauðans í þágu þeirrar hugsjónar, sem er í senn
menningarleg og guðdómleg. Maðurinn vex og endurfæð-
ist, þegar hann tekur að skilja að hann er hluti af heild-
inni og her nokkra ábyrgð á henni, og menningin vex
aðeins með því að einstaklingarnir vaxa. Þannig gerist
kraftaverkið, sem hefst með trú sálarinnar. Þannig
nálgast guðsríkið.
Leiðin til skilnings á þessu er ekki sú, að boðendur
trúarinnar óttist nokkra gagnrýni eða þekkingu. Held-
ur þurfa þeir að vera svo menntaðir menn að sjá það,
að þekkingin stendur hvergi i mótsögn við þá trú, er
máli skiptir. Guðs dýrð minnkar ekki, lieldur vex við
það, er mannsandinn færir út sjóndeildarhring sinn.
IX.
Örðugleikar þeir, sem trúarboðun nútímans á við að
stríða, eru einmitt fólgnir í því, að kirkjan hefir eigi