Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 25

Kirkjuritið.
Sjá, liðið er á nóttina.
143
verið nógu glöggsýn á það, að þó að tímarnir breytist,
heimssskoðunin taki stakkaskiptum, þekking og tækni
aukizt, þá er Ivristur hinn sami og viðfangsefni trúar-
hragðanna óhreytt. Lífsgátan sjálf er óleyst, sálirnar eru
ennþá jafn fátækar og sjálfum sér ónógar, enn eru þeir
fáir, sem rata veginn í hæðirnar, samfélagsmenning vor
er mjög í rústum. Eilíflega er þörfin hin sama fyrir þann
hjálpræðisvilja, sem horfir út yfir þröngan hring hverf-
leikans og vill knýja liópsins blindu hjörð til hærra lífs.
Og það er sjálft viðfangsefni menningarinnar. Það þarf
að teysa hundna krafta trúarinnar í mannsálunum úr
læðingi, og kenna þeim að sjá dýrð Guðs. Það verður
að vaka yfir því, að menningarhugsjónin verði aldrei of
lág, efnishyggja hlindi ekki hugina. Leiðin til undan-
sláttar er ávallt hægari en sú, sem liggur i hæðirnar.
Þessvegna vilja þeir gleymast og hverfa í fjarska ald-
anna, sem lagt liafa á brattann, eftir hoði Guðs, en múg-
urinn dvelur niður á flatneskjunni og tilbiður þar sína
gullkálfa á meðan.
Ekki er nein ástæða til að ætla annað en að kyn-
slóð nútímans sé jafn trúhneigð og nokkur önnur kvn-
slóð hefir verið. En hún er aðeins áttaviltari i hugsun
smni. Vér sjáum þess merki, að hvarvetna þar sem trú-
m á sannan Guð hefir dofnað, liafa allskonar átrúnaðir
komið í staðinn. Auk átrúnaðarins á vélarnar, á þjóð-
skipulagið og mammon, sem nú er algengastur, ber ekki
svo lítið á trú á einstaka menn: foringjana, sem svo eru
nefndir. Þelta líkist helzt keisara dýrkuninni í róm-
verska ríkinu til forna. Jafnvel stjörnuspeki, número-
lógia og allskonar eldgömul liindurvitni skjóla upp koll-
nnun. Hinir fornu guðir: Óðinn, Þór og Týr eru dýrk-
aðir á ný. Þetta er fráhvarf til fyrri frumstæðari trú-
arbragða, sem átt hefir sér stað.
Mannsálin er ólæknanlega trúhneigð, eins og Dosto-
jevsky komst að orði um liina rússnesku þjóðarsál. En
niönnunum er gjarnara á að blóta þau goðin, sem jörð-