Kirkjuritið - 01.04.1944, Blaðsíða 39

Kirkjuritiö.
Óskir og afrek.
157
og setti í staðinn venjulegan hring af sömu gerð.
Morguninn eftir hélt bóndi heimleiðis með hringirin,
sem liann hugði vera óskahring. En er hann var úr aug-
sýn gullsmiðsins, fór hann, gullsmiðurinn, afsíðis inn
í stofu sína og lokaði að sér, svo að enginn sæi til hans.
Síðan sneri hann hringnum á fingri sér og mælti: „Ég
vil eignast hundrað þúsund dali, undir eins“.
Samstundis tók að rigna yfir hann gullinu, glerhörð-
um, gljáaridi dölum. Hann æpti hástöfum og ætlaði að
flýja til dyranna. En hann komst ekki alla leið. Hann
féll og stóð ekki upp framar. Að lokum brotnaði gólfið
undan þunganum, og gullsmiðurinn féll ofan í kjallara
og lét þar líf sitt undir peningahrúgunni. Og er hann
þar með úr sögunni.
Er hóndi kom heim, sýndi hann konu sinni hringinn
og sagði henni, hver kostgripur hann var. „Nú er basl-
ið okkar húið“, sagði hann. „Nú höfum við höndlað
hnossið. Við skulum aðeins hugsa okkur vel um, hvers
við eigum að óska“.
Konan var ekki lengi að hugsa sig um. Hún stakk upp
á því, að þau óskuðu sér að eignast stærri akur. „Okk-
ar akur er svo lítill“, sagði hún. „Það gengur geiri inn
í akurinn okkar, sem aðrir eiga. Við skulum óska okk-
ur að eignast hann“.
En óskin var ekki notuð. Bónda fannst vel geta verið,
að ef þau ynnu allt árið og vegnaði vel, að þá gætu þau
keypt geirann og átt samt óskina eftir. Og þau unnu
af kappi allt árið, og aldrei áður hafði þeim vegnað eins
vel. í árslok gátu þau keypt akurgeirann og áttu þó
drjúgan afgang.
Þá vildi konan, að þau óskuðu sér að eignast hest og
kú. „Ekki skulum við eyða óskinni í slíka smámuni“,
sagði hóndi. „Kúna og hestinn eignumst við hvort sem
er“.
Skömmu síðar gátu þau keypt sér hvorttveggja. Og
hóndi lék við livern sinn fingur. „Enn eigum við óskina