Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 43

Kirkjuritið.
Óskir og afrek.
161
lionum ])á? Hann liafði gefizt upp. Hann átti að vísu
yfir að ráða möguleikum, en liann misnotaði þá. Þess-
vegna var hann dæmdur úr leik. Bóndinn trúði því, að
hann ætti óskahring. Það var honum nóg, því að trúin
flvtur fjöil. Það -var auðvelt fyrir liann að óska sér ein-
hvers, en af þvi að hann var hygginn, sá hann, að óskin
yrði ef til vill misnotuð, og það varð ekki aftur tekið.
Á meðan hann hafði nóg og var ánægður með sitt hlut-
skipti, var öllu óhætl. Hann trúði á töframátt liringsins.
Það var honum nóg. Að launum ldaut hann svo það, að
lifa í starfi sínu — og vaxa.
Vinnan er böl, segja sumir. Þeir vinna að vísu samt, af
því að þeir þurfa þess til þess að draga fram lífið. En
vinnan er svo mismunandi af hendi leyst. Sumir vinna
með liangandi hendi, af því að þeir kunna ekki að meta
gildi starfsins. Þeirra áhugamál virðist vera fyrst og
fremst þetta: Að timinn líði sem fvrst. Klukkan gengur
allt of seint. Dagurinn er svo langur. Það er því likast,
sem þessir menn scu að óska sér sem fvrst ofan í gröf-
ina, því að mannsæfin er stutt og liðinn tími kemur ekki
aftur.
Loksins líður þó dagurinn. Að kveldi fá þeir laun
sín greidd eða þá í vikulokin. Það er þeim nóg. Þeir
þekkja ekki vinnugleðina og líta sljónm augum á árang-
ur iðju sinnar. Þeir finna ekki gleðina innan sins eigin
verkahrings og leita hennar langt yfir skammt. — Ef
til vill finnst þeim heimurinn vondur, mennirnir slæm-
ir og allir á móti sér. Þeim finnst þeir vera útskúfuð
olnbogabörn. En þeim sést yfir eitt, og það er það, að
verulegur hluti saka er hjá þeim sjálfum. Það er að
visu sárl hlutskipti að verða óvígur, missa heilsuna og
geta ekki unnið. En hitt er verra að geta unnið, en vilja
það ekki.
Hinn hópurinn er fjölmennari að vísu, sem betur fer.
Sá, sem þann flokk fyllir, byrjar starf sitt vegna þess,
að það á að framkvæma. Það er mælikvarði á mátt hans