Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 44

162
Þorgnýr Guðmundsson:
Apríl-Maí.
og manngildi, livernig það er af höndum innt, „af því
að manninn skal kenna við verk sin“. Vinnan verður
honum leikur, og hann gleymir tímanum. Dagurinn er
of stuttur, en ekki of langur. Tíminn líður svo undur
fljótt. Hann þarf engan að öfunda sá starfsfúsi maður
— og unir glaður við sitt.
Einu sinni kom ég tii kunningja míns. Það var á fögru
sumarkveldi. Hann var enn ókominn heim frá vinnu
sinni, og ég beið Iians. Þegar hann kom, lagði hann leið
sína inn i garðinn sinn heima við húsið. Það var víst
ýmislcgt, sem fór þar aflaga, að honum fannst. Arfanum
gaf hann engin grið, og það var full ástæða til þess að
líta eftir matjurtunum, hlómunum, runnunum, trján-
um. Enginn dagur mátti liða svo, að j)etta væri látið ó-
gert. Það hafði hann fyrir reglu. Ef eittlivað fór aflaga,
varð undir eins að hæta úr því. Bletturinn var að vísu
ekki stór, en hann har með sér, að um hann hafði verið
hirt af alúð.
Hann sýndi mér þennan fagra reit. Ég hafði orð á
því, að þetta væri fallegur blettur. „Já, en liann þarf
Iíka mörg handtök“, svaraði hann. „En þau eru öll end-
urgoldin beint og óbeint. Mér þykir vænt um blettinn.
Hann er okkur mikils virði. Heimamenn eiga þar marg-
ar starfsstundir og hvíldar. Það er hvíld þreyttum huga
að fylgjast með vexti og þroska þess, sem þar er gróð-
ursett. Margur málsverður hefur þaðan komið, og ég
veit það vel, að ég hefi gert allt, sem í mínu vakli stóð,
til þess að hann yrði mér til ánægju. Hvers virði væri
hann mér, ef hann væri illa hirtur? Þá væri hann í
raun og veru engin eign. Stundum á kvöldin, þegar ég
er kominn heim, stend ég við gluggann og horfi yfir
garðinn. Þá finnst mér liann fallegur. Og þegar andvar-
inn bærir blöðin i trjánum, þá heyri ég þau hvisla að
mér þakkarorðum, og blómbeðin hlæja við mér og hjóða
mér til sin. Þá er ég ríkur og finn það, að þessi reitur
á mikinn þátt í velgengni minni“.