Kirkjuritið - 01.04.1944, Qupperneq 49

Kirkjuritið.
Óskir og afrek.
167
ur að ljúka þessu starfi. Önnur viðfangsefni bíða. Dag-
urinn er langur, en þó er hann liðinn fyr en varir. Hann
líður eins og ljúfur draumur. Að kveldi kemur bóndinn
heim, léttur í lund. Þar er allt í röð og reglu, af því að
þar voru líka hendur, sem unnu, og hugur, sem kunni
að stjórna. Öll störf dagsins eru úti, og heimkoman er
ánægjuleg. Heima heyrist ekkert nöldur eða ónotaorð.
Ulfúð og ósamlyndi hefir aldrei átt þar heima. Þeir,
sem ráða þessu litla ríki, bafa átt sinn óskabring — og
kunnað að varðveita hann.
1 uppbafi var sögð saga bóndans, sem varðveitti hring-
inn af mikilli trúmennsku alla æfi, af því að hann trúði
þvi, að hann væri óskahringur. Af því að hann trúði
l>ví. Þessvegna var bann honum dýrgripur, belgur dóm-
ur. Og þessvegna varð hann gæfumaður. Hvað var það
i raun og veru, sem gaf lífinu aðalgildi sitt? Hann vissi
það ekki, þegar hann eignaðist bringinn. Þessvegna not-
aði hann ekki óskina. Síðar mundi hann ef til vill sjá
það betur. Æfiskeiðið verður ekki runnið í einum á-
íanga. Tíminn líður með sinni miskunnarlausu ró. Við
nvern dag eru bundnar óskir og' vonir. Hver dagur er
oráðin gáta, sem þó verður að ráðast. Vonirnar rætast
að vísu ekki allar, en er nokkur ástæða til að gefast
l|pp fyrir það? Þau eru mörg verðmætin, sem verður
að vernda, enn er tækifæri til að vinna eitthvert afrek,
‘á einhverja ósk og eiga samt eftir óskahringinn.
„Manninn skal kenna við verk sin“, segir Snorri. Enn
teygum vér af nægtabrunni orða hans og andríkis. Hann
atti svo mikið og gaf svo mikið. Það var hamingja hans.
Það er líka markið, sem sérhver eygir við efstu brún,
þetta að eiga eittlivað varanlegt lil þess að geta gefið,
svo að aðrir fái notið þess. Hver sá, sem veil sjálfan sig
kafa orkað einliverju í þá átt, getur sársaukalaust horft
gegn þeirri staðreynd,
„að ekki er liægt að endurskrifa æfi sinnar blöð“.
Þorgnýr Guðmundsson.