Kirkjuritið - 01.05.1965, Síða 7

KIRKJURITIÐ
245
eiga sér stað, að prestar syndgi liver gagnvart öðrum í Iiugsun
og orði?
1 liinni fornu messubók kirkju vorrar Grallaranuin, var svo
fyrir mælt, að presturinn skyldi fyrir messuupphaf falla með
auðmýkt á sín kné fyrir altarinu og lesa með sjálfum sér
confiteor, syndajátningu. Það var kannski ekki eðlilegt frá
litúrgísku sjónarmiði, að presturinn einn skyldi fara með þá
játningu, og það á latínu. En frá öðru sjónarmiði voru rök
fyrir því, að einmitt liann skyldi sér á parti bera fram játningu
syndarans. Hann var í þeim sporum ekki aðeins einstakling-
nrinn, liinn meira eða minna brestótti Drottins þjónn. Hann var
það að vísu, en einnig kirkjan, hennar talsmaður, hennar rödd
og samvizka. Hann sagði fyrir allra hönd, h'kt og spámaðurinn:
«Ég hef óhreinar varir og bý meðal fólks, sem hefur óhreinar
varir, og augu mín Iiafa séð konunginn, Drottin hersveit-
anna“.
Þannig stöndum vér fyrir altari Drottins, samábyrgir um
veikleik og vanmátt þeirrar kirkju, sem hefur trúað oss fyrir
svo miklu, áhyrgir um það, að líf þeirrar þjóðar, sem Drottinn
Jesús liefnr helgað sér og verið trúr í þúsund ár, fer í svo
mörgum efnum leiðar sinnar án hans, án þess að merki sjáist
um þaf|, að liann liafi verið eða sé til. Hver er ég og hver ert
þú þess að rísa undir þessu? Og liver eru sporin á því skeiði,
sein vér þreytum, liver ummerkin? Erum vér hver um sig og
allir samt ótvíræð vísbending um það, að hið eilífa skipti máli,
skipti öllu, að sú veröld fari villur vegar, sem miðar allt við
tnnanleg,jarðnesk efni, hag og gengi? Erum vér glögglega til
tákns og vitnis um það, að sjálfsafneitun og fórnarlund sé leið-
in til lífsins og kærleikur lífið sjálft?
Slíkar spurningar vakna, þegar vér skyggnumst í skuggsjá
Guðs orðs. Og þær eiga ekki að sofna. Mættu þær ætíð vaka í
oss öllum. Mættum vér geta játað með spámanninum: Á hverj-
uni morgni vekur þú eyra mitt, Drottinn, að ég taki eftir eins
°g lærisveinar gjöra.
Sá lielgi liöfundur, sem ávarpar oss í dag, veit ekki aðeins,
bvers er vant, hvað er áfátt. Hann hefur annað að flytja og
8efa. Hann talar ekki fyrst og fremst um liina mörgu litlu og
sniaeð þeirra, heldur um liinn eina mikla. Hann bendir líka á