Kirkjuritið - 01.05.1965, Blaðsíða 70
308
klKKJUUITIi)
er nafn mitt heyrSi ég nefnt svo björtum hljómi,
— mitt nafn, svo lítilsvert aS festa í minni,
því vék ég höfSi aS hlýSa mínum dómi.
Þá leit ég enn hjá sigurekju sinni
þá sömu Ijósu blómadrottning standa,
Mínervukransi krýnda í lundsins inni.
Hreinleikans hátign fann ég um mig anda,
augnaráS hennar, duliS þunnri slœSu,
þungt fann ég livíla á mér í mínum vanda.
Og enn á ný hún upphóf sína rœSu,
sem aSeins hefSi hún þagnaS, svo aS betur
brennandi orSin eyrum mínum næSu:
„Sjá, ég er sú, er aldrei gleymt þér getur,
sem grátiS hefur yfir þínum syndum,
sem var þér forSum hvöt og enn þig livetur,
ég, Beatrice, er veg þér valdi blindum.--------
Var verSur þinnar leitar Drottins friSur,
sem aSeins finnst á Fjallsitis efstu tindum?“
Svipstund ég starSi yfir fljótsins iSur,
auganu mœttu vatnsins teikn og myndir,
sakbitinn hneigSi ég höfSi mínu niSur.
Ströng eins og móSir dœmi sonar syndir
sýndist mér hún, og stórlát hennar rœSa;
— sterkasta ástin á sér beiskar lindir.
Hún þagSi, — og englar hófu söng til hœSa:
„Herra, ég trúi------“ og luku á þessuni orSum:
„Þú leiddir fót minn —“ hljómlist helgra kvæSa.
Einmana stóS ég enn á ný sem forSum
og eins og hrímskóg frysti vetrarsvali,
svo batt ég tregatár mín römmum skorSum.
En líkt og svifi í söng um lands míns dali,
svo silfurdropar hrynja um stofn og greinar,
sólheimsins blœr af sœ, meS mjúku hjali,
svo brœddu ís míns anda raddir hreinar,
eilífum hljómi víSra himingeima
samstilltar þýtt, sem glitri í gulli steinar.