Kirkjuritið - 01.05.1965, Page 68
GuSmundur Böövarsson!
XXX. kviðan úr Divina Comedia
Dantes
( Þýðing)
Er stjarnan jagra. sjálfri sóln skærri,
sjöstirni guSs, er engin þoka jelur
önnur er synd og misgerS stœrri og stœrri,
en leiSir hvern, er lei&sögn hennar velur
eins Ijúft og hin, er yjir liafsins slrengi
farmanni skyggnum tíma og áttir telur, —
er hún var stö&nuö yfir bakkans engi
óSar til móts viS sigurvagninn sneru
sannleikans börn, er leitt hún hafSi lengi.
Og söngur barst frá bjartri himinveru:
„Kom, brúSur, þú frá Líbanon —“ og allir
þrítóku hrópiS, þeir er sœlir eru.
Sem dauSir rísi, hlýSnir herrans kalli,
á hinzta degi úr fjötrum grafaranna,
syngjandi lof og þökk viS himins hallir,
svo flaug meS sœlum söngvum: hósíanna —
og sveif í kringum vagninn þéttum röSum,
guSs prúSa sveit í sumri eilífSanna.
Og blítt var sungiS björtum rómi og glöSum:
„Ó, blessuS þii, sem kemur, — eilíflega,
ó, hyljiS veginn hvítum liljublöSum.“
Oft hef ég séS um himins víSa vega
vakandi morgun teygja sína arma
léttandi af heimi hljóSum nœturtrega,