Kirkjuritið - 01.05.1965, Blaðsíða 50

288
KlltKJUKITlC
er? Er það ekki nokkurs konar regnbogi í skýjum? Regnský-
ið lætur geisla frá sólinni brotna á sér og greinir þann veg sund-
ur og gerir sýnilega litina, sem felast í sólarljósinu. Skína J)ér
ekki litir guðs miskunnar fvrir Jni sök eina, að maðurinn kenn-
ir svo til vegna annara, sem Jijást undir einliverju böli? Skýra
Jiau tár ekki fyrir Jiér, livernig liann muni vera, sem allt liefir
skapað og fyllir út allar veraldir? Sá kærleikur, sem blikar í
tárinu, er ekki fyrst orðinn til með Jieim beila og Jiví hjarta,
sem framleiddi Jiað. Uppruni lians á til lengri ættar að telja.
Það er Iiinn óendanlegi albeimur, sem grætur, bjarlað bak
við alla kvöl, sem finnur til. Hið litla tár í meðaumkunarauga
mannlegrar veru er eins og Ijós og órækur vottur um, að sá
kraftur, sem liggur á bak við alla viðburði lífsins og alla liina
sýnilegu baráttu, sé að lyfta öllu upp og befja allt á æðra stig,
eins og báran, sem skolar ströndina með aðfallinu — nema
bvað tárið segir meira frá eðli Iians en báran.
En nú kunnið J)ér að segja sem svo: Ef bið góða í mann-
inum ber vott um guð, livað ber Jiá bið illa vott um? Er það
ekki jafnframt sýnisborn af Jiví illa í tilverunni- Ef nota á hið
góða í manninum sem mælikvarða, verður Jiá ekki h'ka að nota
liið' illa sem mælikvarða? Verðum vér ekki að taka beiskt með
sætu og illt nieð góðu? Ef mannleg elska birtir oss eittlivað
um eðli guðs, livað birtir J)á mannlegt batur oss? Því ber ekki
að neita, að slík mótbára befir sinn rétt á sér. En um leið er-
um vér komnir að því, sem er Jjyngsta gáta tilverunnar, upp-
runa hins illa. Því ber ekki að neita, að ógurlegt er til Jjess
að liugsa, bvernig mennirnir liafa farið bver með annan í liatri
og reiði og fara enn. Þeir liafa oft fariö fram úr skynlausuni
skepnuni í grimdarverkum sínum. Þessi myrka blið á mann-
eðlinu svarar til grimdareðlisins, sem vér sjáum svo mikið aí
í nátúrunni. Ekkert af J)ví, sem vér reynum í lífinu eða lesum
eða lieyrum um, er eins sorglegt eins og það mannúðar- og
kærleiksleysi, sem mennirnir oft og tíðuni beita bver við ann-
an. Og svo að segja daglega sjáu|m vér einhvern votl Jieirrar
niðurlægingar. Er sú hlið manneðlisins líka vottur um guð i
Ef liún er það ekki, livað er bún Jiá?
Ur Jjeirri vandaspurningu liefir enn enginn getað leyst, mér
vitanlega. Sumir vilja rita það á reikning mannsins, kenna uni