Kirkjuritið - 01.05.1965, Blaðsíða 45

KIRKJURITIÐ
283
niarkmið, livort nokkur guS stjórni lieiminum í þeim skiln-
ingi, sem kristnir menn hafa trúað, og hvort mæða og þrautir
mannanna liafi nokkurt gihli eða séu nokkurs virði fyrir al-
heiminn. Það er ekki aðeins sá vandinn að samríma eynid og
niargs konar kvöl mannlegs lífs gæzku guðs, lieldur og annað
nieira. Nútíðarmaðurinn spyr: Höfum vér nokkura sönnun
þess eða líkur fyrir því, að h'fið stefni að ákveðnu markmiði;
er unt að sjá nokkura skynsemi bak við tilveruna, finna þar
nokkurt hjarta? Það er hræðilegur efi um Jiessi efni, sem lam-
nr Jrnítt margra hugsandi manna á vorum dögum og fyllir liug-
<»nn dapurleik.
Þeir liafa horft á fátækt og kvöl, sjúkdóma og þrautir; Jieir
hafa séð yfirgang og ranglæti sigra, en sakleysi og réttlæti
fara lialloka. Þeir liafa liorft á hið hræðilegasta misrétti í
kjörum manna, og Jieir liafa séð einn mann með illu atliæfi
smu varpa eymd og niðurlægingu yfir aðra, sem saklausir eru.
Þeir vita, að hallæri og hungur Jijá stundum mörg þúsundir
nianna og Jieir sjá að landskjálftar leggja lieilar borgir í rúst-
if á einu augnabliki og verða um leið ótal mörgum að bana.
Og þeim fær sízt gleymst, að fáeinir valdhafar fá steypt lieil-
nin þjóðuim út í liinn hræðilegasta ófrið, Jiar sem menn þús-
undum saman eru miskunnarlaust sendir í dauðann. — Þeint
Uægir ekki lengur hin gamla skýring, að Jietta sé allt hegning
^yrir drýgðar syndir mannanna. Þeir vita, að þeir þola stund-
uni mest, sem saklausastir eru. I Jobsbók er skýrt svo frá, að
vmir Jobs liafi forðum daga viljað telja honum trú um, að hin
Uiikla sjúkdómskvöl hans og eymd væri hegning guðs fyrir
'li'ýgðar syndir, ef ekki opinberar, þá leyndar; en Job neit-
aði því og lét aldrei sannfærast. Og nútíðarmaðurinn verður
a sama máli og Job og skilur eigi fortölur vina lians. Þekking
v°r á náttúrunni er meiri en manna á þeim tímum, og liún sýn-
lr oss, að grimmd og ofríki ráða um allt dýraríkið. Allar lif-
audi skepnur lifa svo að segja á því að eta liver aðra. Ein teg-
undin lifir á þ ví að eyða annari tegundinni, sem er smærri og
Utáttarminni. Og sjálf menningin lifir á svita og blóði mann-
anna. Og margir menn verða að ganga liart að öðrum til þess
að geta sjálfir lifað. Sama þrengingin ræður livarvetna í man-
félaginu. Allt lífið og vöxtur Jiess og framþróun virðist vera