Kirkjuritið - 01.05.1965, Síða 46

284
KlRKJUniTIÐ
svo liörkulegt og náttúran svo undarlega eyðslusöm. Og þegar
vér virðum fyrir oss þjáningar mannanna, þá þola þeir oft
mest, sem oss virðast sízt eiga það skilið, eins og ég sagði áðan
— þeir sem beztir eru og fúsastir eru að leggja sig í sölurnar
fyrir aðra.
Þetta fyllir liug sumra manna efa. Þeim finnst þeir fyrir
þetta missa trúna á lífið, trúna á gæzku guðs, trúna á guð sem
stjórnara alheimsins. — Ekki ættum vér að sýna slíkum efa
óvild. Það er ekki nema eðlilegt liann komi. Einlægur efi get-
ur verið leit eflir að skilja guð, leit eftir samfélagi við guð.
Það, að þú finnir aldrei til efans, getur stafað af því, að þú
lmgsar aldrei af djúpri alvöru um guðlega Iiluti og tilgang
h'fs þíns og tilverunnar yfirleitt. Filippus liafði liaft Jesúm
sjálfan til þess að fræða sig, og þó var hann ekki koininn
lengra en þetta, þá er Jesús er að því koininn að skilja við
liann, að hann biður hann þessarar stóru hónar: „Herra, sýn
þú oss, föðurinn, og þá nægir oss,“ já, því að stór bón var það,
að líkindum stærsta bónin, sem unnt er að koma með. Ættum
vér ekki að taka mjúklega á þeim, sem koma með sömu beiðn-
ina á vorum dögum? Þeir hafa að vísu líka að nokkru leyti not-
ið fræðslu Jesú: þeir liafa verið fræddir í lians orði, eins og
vér eigum það. En þeir eru samt eins afsakanlegir eins og Fil-
ijipus —, nei afsakanlegri, finnst mér!
Þessi mikla vandaspurning getur vaknað Iijá oss við svo
margt, er fyrir kemur á lífsleiðinni. Hiín getur vaknað út af
skyndilegu fráfalli einhvers sem oss er kær. Hún getur vaknað
við sóttarsængina, ekki sízt, er þeir, sem vér elskuin verða að
líða langvinnar kvalar og óskiljanlegar þjáningar. Hversu bágt
eigum vér þá einatt að átta oss á, að slíkt geti unnið að nokkru
viturlegu og farsællegu markmiði. Hún getur vaknað lit af
atvinnuskorti þínum eða annara eða fjárhagslegri neyð áruni
saman, út af ófyrirsjáanlegum óhöppum eða einhverju því,
er þér finnst vera hræðilegt öfugstreymi lí fsins. — Ég fæ ekki
skilið, að nokkur sé sá þroskaður og reyndur maður til, aS
hann liafi ekki sannfærst um, að öll önnur ágreiningsatriði
trúarbragðanna séu lítilsvirði Iijá þessu eina. Þau blikna og
verða að engu við hliðina á því. Og svo mikið er sálarstríð
sumra út af þessu, að vanaleg huggunarorð vor og rök eru