Kirkjuritið - 01.05.1965, Síða 69
KIRKJURITIÐ
307
er sól í austri rís í bleikum bjarma,
blikuð af daggareimi gró&urreina,
auganu mild, í mjúku Ijósi og varma, —
ó, þannig sá ég koma konu eina,
rneS krans um enni, í regni anganblóma,
er englar stráSu milli grænna greina.
Hún huldi faldi hvítum augans Ijóma,
og liennar kyrtill var sem logi brynni,
og skikkjan minnti á vorsins dýru dóma.
Og þó liún vœri, í tign og sœlu sinni,
of sólbjört mínurn augum, fann milt hjarta
við nýja snerting löngu li&in kynni:
Mín forna ást, hin æskuhreina og bjarla,
brann enn í rninni sál og liorfnar stundir
við návist hennar tóku a& skína og skarta.
Og þegar er ég fann, lwe ennþá undir
þau álirif ég var scldur, nú sem forðum,
er ungur sveinn ég gekk um blómagrundir,
þá fannst það þrek, er fyrr vér treysta þor&um,
svo fur&u veikt, — og bljúgt til vinstri hli&ar
ég laut, í hljóði að inna þessum or&um:
Ö, vinur, liversu bylgja bló&s rníns ni&ar---,
— sem barn í mó&urfa&m ég leila vildi
úr eldi fornra kennda, kyrrláts fri&ar.
En livílík raun, er allt í einu ég skildi,
að yfirgefinn slóS ég, — horfinn sýnum
minn förunautur, liann, liinn hjartamildi.
l>á draup sú tregans dögg af augum mínum
svo djúp og heit, aS Edens týndu garðar
þær lindir hefðu ei heft með Ijónia sínum.
„Gráit þú ei, Dante, vit, aS ei þig var&ar,
hvert Virgill kýs sér leiS, því innati slutidar
dýpra mun sál þín sær& og krafin harðar.“
Mér varð ■sern heyrSi ég frarn til vopnafundar
foringjann kalla lið sitt styrkum rómi,
eggja hinn veika, vekja þann, sem blundar,